GOEDEMORGEN!
(Samen, 7 juli 2012)
Een paar weken geleden mocht ik op een mooie zondagmorgen voorgaan in de Dorpskerk in 's-Gravenzande. Nu fiets ik graag, en omdat de zon uitbundig scheen en op de buienradar geen bui te bekennen was, laadde ik mijn togakoffer op de transportfiets, om vervolgens ontspannen naar het brede durp te trappen. Het geeft me op één of andere manier altijd een stukje rust als ik me op de fiets naar een dienst kan begeven. Helemaal ontstresst, zonder de irritaties en de spanningen van het verkeer, arriveer ik dan bij de kerk waar ik die morgen moet wezen.
Op zo'n zonnige zondag ben je 's morgens bepaald niet de enige fietser. Hordes racefietsers bevolken de fietspaden van het Westland. Maar ook mensen op wat minder flitsende rijwielen maken vrolijk hun rondjes. En je komt er ook altijd nog wat tegen die zich niet op wielen voortbewegen, maar wandelend of rennend langs 's Heren wegen gaan.
Als je zo op de Naaldwijkseweg menig trappende of lopende tegenligger tegen komt, denk je: "die zitten zometeen niet onder mijn gehoor..." Want ten eerste gaan ze de verkeerde kant op - niet richting Dorpskerk, en ten tweede zien ze er qua kleding niet uit dat ze een eredienst gaan bezoeken. Ik weet wel, het kledingpatroon is anders dan vroeger, maar toch, zo'n korte broek met zeemleren kruis wordt over het algemeen niet gebruikt om in de kerkbank plaats te nemen, lijkt me...
Ik word altijd wat humeurig van die recreanten op zondagmorgen. Moet dat nu echt, denk ik dan. Zien jullie het belang van opgaan naar Gods huis en deelnemen aan de eredienst niet in? Doen we het als gemiddelde dominees zo slecht dat jullie het niet de moeite vinden om te komen luisteren? Om mijn neus nu publiekelijk op te halen, ach dat gaat wat ver, maar soms heb ik de neiging om maar even de andere kant uit te kijken als ik weer zo'n minipeloton kerk-ontvluchters tegenkom...Maar dat is fout. Dat is niet minder dan geestelijke hoogmoed, en daar moet ik me als kerkmens liever niet aan bezondigen. Want soms realiseer ik me: stel je voor, dat mijn wieg niet in een kerkelijk meelevend gezin had gestaan, wat zou ik dan op zondagmorgen doen? En stel dat ik geen dominee geworden was, zou ik dan op zondag nog in de kerk zitten? Oordeel ik als kerkmens niet erg makkelijk over mensen die misschien een heel andere achtergrond hebben dan ik?
Bovendien is het oppassen! Ik rijd in een donker pak, op een zwarte transportfiets, met een zwarte koffer voorop, op zondagmorgen door het Westland. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat de mensen die ik tegenkom wel snappen dat ik geen vertegenwoordiger in garen en band ben... Ze snappen wel: daar gaat de dominee voorbij...
Zuur doen, of uit de hoogte, of mensen gewoonweg negeren lijkt me geen reclame voor de kerk. Bekrompen dominees, die neerkijken op mensen die een andere keuze maken, doen de zaak van de Heer geen goed, vrees ik...
Dus vriendelijk groeten... Aan Paulus denken: "Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend..." Maar, eerlijk is eerlijk, dat mensen de kerkgang aan zich voorbij laten gaan blijf ik jammer vinden!
