Er zijn zorgen over wat het afgelopen anderhalf jaar met de kerk gaat doen. Banden en contacten op het kerkelijk erf waren noodgedwongen afstandelijker dan voor de coronacrisis. In bijna iedere gemeente wordt weliswaar via de techniek met de diensten meegeleefd, toch is er vrees dat een groep mensen de weg naar de kerkdienst niet gaat terugvinden. Die zijn er inmiddels achter dat je de zondagmorgen ook anders kunt gebruiken…
Sombere stemmen voorspellen dat de corona-perikelen de ontkerkelijking flink gaat versnellen… Ik weet het niet, gelukkig hoor ik ook positieve geluiden, en komen ook veel mensen terug. Enfin, de tijd zal het leren…
Ontkerkelijking is een proces dat al tientallen jaren aan de gang is. Vaak verbinden we het met jongere generaties, die de aansluiting met de kerk verliezen. Toch blijken ook veel ouderen af te haken, om een reden waarvan ik me eerlijk gezegd nooit bewust was.
Ouders van volwassen kinderen, grootouders dikwijls, blijken een kwetsbare groep te zijn, die soms stilletjes de kerk verlaat. Dat vanwege het feit dat hun kinderen en kleinkinderen niets meer met die kerk hebben. Vaak zien zij de relevantie van de kerk totaal niet meer. Dat maakt het hun (groot)ouders moeilijk bij de kerk betrokken te blijven. Het verwart ze: ‘Als mijn (klein)kinderen er niets meer in zien, hoe kan die kerk voor mij dan van betekenis blijven?’
In geloof en kerk hebben we elkaar nodig, door de generaties heen... Elkaar vasthouden dus! Dat zou in geloofsgemeenschappen bewust op de agenda moeten staan...