Sion

Pas waren we even in het Westland. We reden langs een groot kassencomplex, getooid met de bedrijfsnaam ‘Sion.’ Die naam herinnerde me aan een verhaal van de organist in mijn eerste gemeente. Een verhaal over het oude gezang 111, ‘De dorre vlakte der woestijnen,’ een ‘evergreen’ uit de bundel ‘38. In vers 4 gaat het over ‘des Heeren vrijgekochten,’ die, volgens het lied, ‘bij duizenden naar Sion gaan.’ Als jongen zag mijn organist een enorme mensenmassa voor zich, die zich spoedde naar een warenhuis in Eibergen, waarvan ene Zion eigenaar was…

Waarschijnlijk kent u dat wel, dat je je een voorstelling maakt bij een bijbelverhaal of lied. Zo wist ik als kind zéker dat het huis van de Romeinse hoofdman, wiens knecht door Jezus werd genezen, aan de Parallelweg in Aalten stond, vlakbij het spoor.

Bij teksten maken we ons dikwijls een voorstelling. Daarom valt de verfilming van een boek dat je las vaak tegen. De verbeelding van de filmmaker komt niet overeen met de voorstelling die je zelf maakte. Bovendien is een beeld vaak dwingend, een tekst geeft veel meer ruimte aan eigen interpretatie en fantasie.

Onze cultuur is een cultuur van het beeld geworden. Internet en televisie brengen alles schaamteloos in beeld, niets wordt aan de verbeelding overgelaten... Soms denk ik wel eens: zou de secularisatie dáár ook mee te maken hebben? Heeft de tirannie van het beeld ons onze verbeelding afgepakt? 

Juist in de kerk hebben we verbeeldingskracht nodig... 

Het geloof is immers uit het gehoor!

(Bij de opening van Centraal Warenhuis gebroeders Zion, Eibergen,12 september 1928)