Bethelkerk

Mij hebben ze niet gevraagd om voor te gaan in de marathon-dienst in de Bethelkerk in Den Haag, rondom een uitgeprocedeerd asielgezin. Ik geloof dat ik dat ook niet erg vind, nu heb ik er niet over hoeven nadenken of ik zoiets wel of niet zou willen.

Natuurlijk is het schrijnend wanneer kinderen die hier geboren en geworteld zijn samen met hun ouders worden uitgezet naar het land van herkomst van de ouders, zoiets gaat je door merg en been. Het is begrijpelijk dat velen in de omgeving van zulke kinderen de barricaden op gaan, met als oogmerk ze hier te laten blijven.

Aan de andere kant mag je je misschien ook afvragen hoe zo’n situatie is ontstaan… Zijn het de Nederlandse rechtsregels die kinderen in deze volstrekt ongewenste positie brengen, of waren het hun ouders, die procedures steeds maar vertraagden en frustreerden? Is het ethisch verantwoord om je kinderen in te zetten om je zin te krijgen en je doel te bereiken, ook als er juridisch geen enkele grond is om een verblijfsvergunning te verlenen?

Hoe dan ook, dit blijven duivelse dilemma’s, en het is goed dat de kerk hier aandacht voor heeft, deze moeilijke thema’s bespreekbaar tracht te maken en aan oplossingen probeert bij te dragen…

Maar moet dat door een marathon-kerkdienst te beleggen? Bij mij wringt dat. Gebruik je de eredienst dan niet oneigenlijk? Kan een kerkdienst een actiemiddel worden? Haal je er zo de ziel, de essentie niet uit? Zouden katholieken dat soms beter begrijpen dan protestanten?