Evalueren

Heeft zich, na twee jaar corona, een zekere matheid van mensen meester gemaakt? Aan die indruk kan ik me niet onttrekken... In allerlei verbanden blijkt opstarten moeilijk, ouderen en jongeren lijken hun grip op het sociale leven een beetje te zijn kwijtgeraakt. Verenigingen leiden ledenverlies, musea en theaters trekken niet de aantallen publiek van voor de pandemie.

Ook in de kerk merk je die matheid. Ik hoor dat collega’s en ambtsdragers het zelf ook ervaren. Je ziet het in bijna iedere gemeente: de participatie op het kerkelijk erf is minder dan voor maart 2020. Sombere stemmen beweerden aan het begin van de crisis dat corona de ontkerkelijking zou versnellen. Ze lijken, helaas, gelijk te krijgen…

Zouden de corona-maatregelen waar mensen onder gebukt gingen niet veel meer kwaad hebben gedaan dan het virus zelf? Mijn indruk is dat de mentale en maatschappelijke schade veel groter is dan de medische. Mens zijn is immers altijd mens zijn in verbinding. Wij zijn sociale wezens, die niet alleen leven met elkaar, maar ook dichtbij elkaar. Het verbieden om in vertrouwde verbanden samen te zijn heeft enorme schade aangericht, onder alle leeftijdsgroepen.

Ook de kerken zouden hun corona-beleid eens moeten evalueren. Was het wijs om alle fysieke ontmoeting en eredienst zo radicaal te stoppen? Kon er, gezien de afmetingen van kerkgebouwen, gewoon niet veel meer? Bovendien: moeten christenen zich zo door angst laten regeren? 

Kerken gingen gewoon mee in het beheersingsdenken en het vertrouwen in maakbaarheid. Misschien moesten we liever afwegen wat goed is voor onze zielen...