Een gemeentelid vertelde me een mop, het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel in pastorale gesprekken. Ik kon er ook best om lachen. De mop ging zo:
In een kerk in Friesland heerst een muizenplaag, en wat men ook probeert, het lukt niet om de muizen de kerk uit te krijgen. Dan komt een gemeentelid bij de dominee.
‘Dominee, u moet die muizen dopen...’
‘Huh?’
‘Ja, want ik heb negen kinderen. Ik heb ze allemaal laten dopen. En er komt niet éen meer in de kerk...’
Een parallel met de ‘volkskerk,’ die de PKN in zekere zin nog is, dringt zich op... Bij de kinderdoop klopt mijn confessionele hart. De volwassen geloofsdoop loopt altijd het gevaar wat ‘hijgerig’ te worden: ‘kijk mij eens, wat ik God allemaal te bieden heb...’ Het initiatief komt zo nadrukkelijk bij de vrome mens te liggen...
Aan de andere kant: alles wat zich aandient in het doophuis wordt gedoopt, en vervolgens zie je noch de ouders, noch de kinderen terug. Ik vind dat een probleem, maar weet niet hoe het anders moet. Want de doop weigeren, of duidelijke eisen stellen, werkt averechts. Dan weet je zeker dat de deur naar de kerk met een doffe dreun wordt dichtgegooid.
Toch voel ik me soms beduveld, als ouders vol vuur in het doopgesprek betogen hoe waardevol en nodig ze de doop achten, en vervolgens zie je ze never-nooit-meer in de kerk terug. Dan vergaat mij het lachen... Nou ja, hoogstens als een boer met kiespijn...