Messias

We staan ongetwijfeld aan de vooravond van een boeiende verkiezingscampagne. Met veel nieuwe lijsttrekkers. Met de partijen van Caroline van der Plas en Pieter Omtzigt, die beide volgens de peilingen nogal wat stemmen trekken. Het lijkt er op dat velen een beetje zijn uitgekeken op de ‘oude’ politiek, zich niet gezien en gehoord voelen, en hun stem daarom geven aan partijen die relatief nieuw hun opwachting in de politieke arena maken.

Verwonderlijk is dat niet... De politiek worstelt met een aantal dossiers waarop nauwelijks vooruitgang wordt geboekt, om over oplossingen nog maar te zwijgen. De menselijke maat lijkt uit het oog verloren, mensen worden meer en meer op zichzelf teruggeworpen. Het neoliberalisme, dat alles aan de markt overlaat, kent grote winnaars, maar veel meer verliezers... Bijna heel onze samenleving wordt onder het perspectief van kosten en baten bekeken, dat voelt niet goed, en voor velen begint het te knijpen…

Deze onvrede speelt al langere tijd. Het fenomeen van nieuwe partijen die meteen met veel zetels de Tweede Kamer bestormen kennen we al zo’n twintig jaar. Maar of die partijen heel zinnig en constructief waren?

Dom populisme en kortzichtig eigenbelang creëren geen solide landsbestuur. De politiek brengt nu eenmaal geen messiassen voort, die als bij toverslag ieder probleem pijnloos oplossen... Alleen naar Den Haag kijken helpt niet. Ook als burgers zullen we uit onze bubbel moeten komen, en verder kijken dan individueel belang alleen. Het zal van twee kanten moeten komen. Zoals bij ‘onze eigen’ Messias... Hem volgen is ook zélf kruis willen dragen…