In de schouwburg, bij een concert van het Cello Octet Amsterdam, met pianiste Maki Namekawa. Ze spelen filmmuziek van Philip Glass. Ga ik dat mooi vinden? Ik heb wel eens iets van Glass voorbij horen komen op de radio, maar dat heeft me toen blijkbaar niet dusdanig geraakt dat ik er heel nieuwsgierig naar werd. Eerst dus even iets over Glass nagezocht: ‘componist van minimalistische muziek,’ dat is van die muziek waarin op het gehoor weinig gebeurt…
Op het podium een concertvleugel met pianiste in kimono er achter, daar omheen in een halve cirkel acht cello’s. Niet alleen een lust voor het oog, ook het oor komt rijkelijk aan zijn trekken: een prachtig concert…
Maar kwaliteit brengt blijkbaar niet automatisch grote mensenmassa’s op de been... De zaal zit lang niet vol. Van invloed op het enthousiasme van de musici is dat niet, ze vertolken de muziek met verve. Jongeren zie ik echter nauwelijks op de theaterstoelen zitten, het publiek schijnt me zo’n beetje vijf-en-vijftig-plus. De leeftijdsgroep die je ook dikwijls in kerkdiensten aantreft...
De muziek werkt troostend, geeft ruimte aan bevrijdende inzichten en gedachten: misschien moeten we in de kerk gewoon eens ophouden om ons in allerlei populariserende bochten te wringen, om maar mensen binnen te krijgen. Beter misschien gewoon ons ding doen, simpelweg kwalitatief goed bezig zijn. Als de geest van enthousiasme vaardig kan worden over een half volle theaterzaal, waarom dan niet over een half volle kerk? Ook al vinden sommigen de kerkdienst maar een ‘minimal event’ waarin weinig gebeurt...