Kindergeloof

Iemand vertelde eens hoe hij als kind bijna was verdronken. Dat gebeurde in de stadsgracht van Gorkum. Het was een zeer gelovig ventje, dat op de christelijke kleuterschool het verhaal had gehoord van Jezus die over het water liep. In groot geloof zette hij vervolgens na schooltijd zélf voet op het water, – met bijna fatale gevolgen... Omstanders konden hem nog nét op tijd redden… Een traumatische ervaring, die overigens zijn geloof niet heeft aangetast!

Aan dit verhaal moest ik denken bij een bericht over radicalisering van kleuters in België. Kleuters uit islamitische gezinnen, die hun niet-moslimse klasgenootjes “varkens” noemen, en onthoofdings-gebaren naar hen maken. De directeur van de school meldde dat het maar om enkele kinderen gaat. Storm in een glas water, dus laten we het vooral niet te groot maken.

Kinderen kunnen immers eigenaardige ideeën hebben, ook op het terrein van geloof. Dat wist de apostel Paulus al:‘Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind,’ schrijft hij. Geloof evolueert als het goed is, je moet erin groeien, het groeit met je mee. Dus als volwassenen moeten we maar niet al te hard van zulke kindergedachten schrikken. De meeste kinderen groeien daar overheen, en raken hun onrealistische voorstellingen op den duur wel weer kwijt.

Wél interessant is natuurlijk de vraag waar ze zulke ideeën nu precies vandaan halen... Een babbeltje met de ouders maken kan daarom vast geen kwaad… Hoe zien zij de wereld waarin ze leven eigenlijk?