De PKN vraagt van gemeenten aandacht voor het onderwerp ‘veilige kerk.’ Grensoverschrijdend gedrag, discriminatie en misbruik gebeuren helaas ook in kerken, simpelweg omdat deze zaken overal voorkomen waar mensen met mensen bezig zijn.
In het kader van de ‘veilige gemeente’ is per 1 juli 2025 een VOG (verklaring omtrent gedrag) verplicht gesteld voor ‘alle ambtsdragers, alle anderen die namens de gemeente pastorale taken hebben, functies waarin men regelmatig (bege)leiding geeft aan minderjarigen of kwetsbare mensen en voor vertrouwenspersonen.’ Mij lijkt dit schijnveiligheid… Want veel grensoverschrijdend gedrag bestaat niet uit zaken die het wetboek verbiedt…
Daarom vraag ik me af of met al deze aandacht gemeenten werkelijk veiliger worden. ‘Veilige kerk’ voelt een beetje als iets voor de bühne, als meevaren op de ‘woke-stroom.’ Zo van: ‘kijk eens hoe zorgvuldig wij het als kerk allemaal doen...
Tijdens een ouderlingenberaad werd over ‘veilige kerk’ gesproken. Eén van de ouderlingen vertelde altijd onbevangen op huisbezoek te zijn gegaan. Maar na alle aandacht voor de veilige kerk durfde hij dat eigenlijk niet meer in zijn eentje…
Zelf kwam ik er na een kerkdienst over aan het denken. Bij het handen geven aan de uitgang, schoot een oude dame vol, en vertelde dat haar man onlangs was overleden. In een reflex sloeg ik mijn arm om haar schouder, als klein gebaar van troost... Onmiddellijk dacht ik: ‘kan dit eigenlijk wel? Ben ik nu een grens overgegaan die ik niet mag overschrijden?’
Als ‘veilige kerk’ betekent dat we met elkaar onzeker en achterdochtig worden, schiet het middel zijn doel volkomen voorbij…