Empathie

Je komt ze wel tegen, mensen die voortdurend een beroep op ‘hulptroepen’ moeten doen, omdat ze het moeilijk vinden zichzelf in de samenleving te handhaven. Dat ís ook ingewikkeld, kijk maar wat er allemaal mis gaat in contacten met de overheid, bijvoorbeeld rond de toeslagen. Soms heeft de ambtenarij gewoon onrealistisch hoge verwachtingen van vaardigheden van burgers.

Als je zelf beroepshalve deel uit maakt van zulke ‘hulptroepen’ kom je soms in situaties terecht die irritatie oproepen… Zo had ik in mijn eerste gemeente iemand met een klein verstand, die ook nog eens in een sociaal isolement verkeerde. Inderdaad: heel triest… Maar het kostte deze persoon geen moeite het telefoonnummer van dominee te vinden, die vervolgens als vraagbaak voor van alles en nog wat werd gebruikt.

‘Dominee, mijn stereotoren doet het niet meer, wat moet ik doen?’ Ik heb maar doorverwezen naar een winkel waar ze die dingen verkopen…

‘Dominee, mijn hondje is jaloers, het plast als er iemand komt…’

‘Tegenover u is een dierenartsenpraktijk, ga daar eens heen, zou ik denken…’

Vervolgens, op een middag: ‘Dominee, ik heb zo’n buikpijn…’ 

Uiterst verbaasd reageerde ik: ‘Maar dan moet u míj niet bellen, bel liever de dokter!’

‘Dat heb ik al gedaan,’ was het beteuterde antwoord, ‘maar de dokter deed zo vreemd…’ 

‘O?’ 

‘De dokter zei: “U denkt toch zeker niet dat u de commissaris van de koningin bent?”’

Empathie is een goede eigenschap, onmisbaar voor arts en predikant. Maar dominees en dokters blijven mensen… Het kan ons allemaal een keer over de hoge schoen lopen…