MAX

Ons herenclubje had de hoofdredacteur van MAX-Magazine als spreker. Hoewel alle leden van dit illustere gezelschap tot de doelgroep van MAX behoren, was dat niet de reden juist déze inleider uit te nodigen. Hij woont in onze regio, dat maakt zo’n spreker ook tot een praktische keuze.

In Omroep MAX had ik me eerlijk gezegd nooit bijzonder verdiept, in het MAX-Magazine nog minder. Je kunt er van vinden wat je wil, maar de manier waarop deze organisatie aan de weg timmert is opmerkelijk: in enkele jaren is MAX niet alleen een factor van betekenis geworden in omroepland, maar doet men voor de ‘oudere’ mens veel méér dan enkel programma’s maken.

Die ‘oudere’ mens blijkt een interessante doelgroep, waar ook commercieel veel bij te winnen is. Bovendien blijkt de verbinding met vertrouwd en bekend een gouden formule om mensen bij deze organisatie te betrekken en er aan te binden.

Een bloeiende organisatie die mensen weet vast te houden. Ik kan er verlekkerd naar kijken, het contrast met de PKN is groot… Daar is geaccepteerd dat de kerk ieder jaar met vele tienduizenden krimpt. Daar zien we dat de binding aan de organisatie gering is, en proberen we op allerlei alternatieve wijzen mensen te interesseren en vast te houden. Met pioniersplekken om een nieuwe gemeenschap te vormen en mensen van buiten de kerk aan te trekken. Het zure is dat die pioniersplekken het, als de subsidie op is, gewoon niet redden…

Moeten we in de kerk soms ook vertrouwd en bekend wat meer gaan koesteren? De ‘huis-tuin-en-keuken-gemeente’ is zo gek nog niet...