‘Van de prins geen kwaad weten’ is onhoudbaar wanneer het over prins Bernhard gaat. Iedereen die in de jaren ‘70 van de vorige eeuw bewust het nieuws volgde staat de Lockheed-affaire waarschijnlijk nog wel voor ogen… Het morele gehalte van de gemaal van koningin Juliana was voor veel mensen dubieus. Hij scheen erg gericht op eigenbelang en maakte daardoor, laten we zeggen, nogal opportunistische keuzes. Veelbetekenend is dat zijn leven televisiemakers inspireerde tot een fictieve tv-biografie, met als titel ‘Bernhard, schavuit van Oranje…’
Onlangs werd het bewijs geleverd van iets dat al lang en breed bekend was, namelijk dat de prins lid geweest is van de NSDAP, van Hitlers partij dus... De lidmaatschapskaart bleek hij altijd in zijn privéarchief te hebben bewaard. Als groot nieuws werd het in de media gepresenteerd, en natuurlijk kwam vanuit Kamerleden en van Joodse zijde de oproep tot diepgaand onderzoek…
Waarom? Afgezien van de fysieke lidmaatschapskaart, die nu boven water is, voegt dit nieuws geen enkel nieuw feit aan de geschiedenis toe… Bovendien is de man al jaren dood… Wat is dan nut en noodzaak van verder onderzoek?
Onze samenleving verwordt steeds meer tot een afschuwelijke afrekencultuur. Eens een boef, altijd een boef, lijkt het wel… Een partijvoorzitter moet bijvoorbeeld opstappen vanwege een arbeidsconflict van twintig jaar terug, dat al lang is uitgepraat…
Natuurlijk is het goed dat mensen verantwoording afleggen voor hun daden, en dat recht gedaan wordt aan slachtoffers. Maar laat het verleden tijdig rusten… Trouwens, bij geloof hoort toch ruimte voor vergeving en nieuwe kansen?