Soms zie je in een Rooms-katholieke kerk nog biechthokjes. Indruk dat die druk gebruikt worden heb ik overigens niet...
Toch is biechten, uitspreken wat mis ging in je leven, en daar vergeving voor ontvangen, heilzaam. Protestanten hebben de biecht afgeschaft. In kerkdiensten fungeert soms nog iets als schuldbelijdenis en genadeverkondiging, dat is er van overgebleven. Ook kunnen in het pastoraat bezwaarde harten verlichting vinden als bepaalde zaken uitgesproken worden. Sommige protestantse theologen pleiten daarom voor herinvoering van de biecht.
Maar in de verhalen van (ex)katholieken blijkt biechten in de tijd van ‘het rijke roomse leven’ niet altijd zegenrijk te zijn geweest... Het was een verplichting, zelfs voor kinderen. Daarom werd in de biechtstoel vaak gewoon een onbeduidende ‘pekelzonde’ verzonnen: stiekem een koekje gejat, zulk soort kwesties…
Iedere week moeten biechten, biechten als sleur, als een ‘moetje,’ maakt de biecht tot een farce, die eigenlijk nergens toe dient. Sleur leidt makkelijk tot bederf van het goede… Toch is af en toe even reflecteren, even inkeren in jezelf, en met een kritische blik naar jezelf kijken, helemaal niet verkeerd. Jezelf een moment van een afstandje beschouwen kan heilzaam zijn, juist in een tijd waarin we dikwijls veel bezig zijn met onszelf, en tot onze eigen norm dreigen te worden.
Op 29 oktober kunnen we het hokje weer in… Nee, niet het biechthokje, maar het stemhokje... Dus even reflecteren, even inkeren in jezelf, om te overdenken welk rondje rood gemaakt moet worden... Wordt het een stem voor menselijkheid en barmhartigheid?
Dat zijn we toch minimaal aan onze Heer verplicht...