BEELDVORMING

Een collega en haar man vinden dat in hun gezin wel plek is voor een pleegkind. Een nobel besluit, maar voor je als pleegouders erkend bent, komt heel wat kijken. Het potentiële pleeggezin wordt uitgebreid gescreend: huisbezoeken, gesprekken met alle gezinsleden, gesprekken op het kantoor van pleegzorg, bovendien moeten referenties worden overlegd en moet een aantal cursusavonden bezocht worden. Pleegzorg gaat niet over éen nacht ijs, dat is natuurlijk maar goed ook. Het gaat immers om kwetsbare kinderen, die maximale veiligheid nodig hebben. Daar moet je niet mee aanrommelen.

In mijn onnozelheid dacht ik: een predikantsgezin, dat lijkt me toch een pré...

Pleegzorg keek echter kritischer. Collega is kostwinster en haar echtgenoot overwegend thuis bij de kinderen. Géén aanbeveling dus... Een man in combinatie met kinderen is blijkbaar punt van zorg… Het sommetje “man plus kind” krijgt in onze samenleving al snel als uitkomst: “gevaar voor misbruik.” Nu weet ik wel, het gaat om kwetsbare kinderen, dan moet je dubbel zorgvuldig zijn, toch vraag ik me af of we niet een beetje ver zijn doorgeschoten, door in iedere man een potentiële zedendelinquent te vrezen. Dat vertelt ook iets over hoe wij als samenleving tegen intimiteit en seksualiteit aankijken.

Maar mijn grootste verbazing moest nog komen: een pleegouder die dominee is wordt als risicofactor ervaren! Angst voor zieltjeswinnerij? Ouders die hun kind niet aan christelijke indoctrinatie willen blootstellen?

De kerk etaleert graag uitgebreid hoeveel goeds en waardevols ze de samenleving geeft. Daar wordt vanuit die samenleving soms wat anders tegenaan gekeken!