Bestaan ze nog, die zogenaamde ‘thuislezers’? Mensen, meestal op de uiterst rechtervleugel van het gereformeerd-protestantisme, die het in geen enkel kerkgenootschap en in geen enkele gemeente kunnen vinden. Daarom gaan ze op zondag niet naar een kerk, maar lezen thuis een oude, onversneden orthodoxe preek. Zoals bijvoorbeeld in ‘Knielen op een bed violen.’
De vader van het gezin vindt de Hervormde kerk van Velp maar niets, houdt zondagmorgen liever een ‘huisgodsdienst’ rond de eettafel. Veel volgelingen van ds. Paauwe gingen na ‘s mans overlijden thuis preken lezen, sommigen doen dat tot op de dag van vandaag. Toch lijkt de thuislezer me een uitstervende soort… Bovendien vrees ik, dat waar de levende omgang in een gemeenschap en de dito stem in een dienst ontbreken, geloof snel devalueert en afneemt, of tot een karikatuur van zichzelf wordt.
Deze tijd geeft dus te denken, dunkt me... Dankzij de corona zijn de streaming mogelijkheden van kerken uitgebreid. Was er eerst alleen geluid, nu heeft menig gemeente ook een camera geïnstalleerd. Met een paar muisklikken kun je werkelijk met honderden kerken in heel het land verbonden worden, en kijken wat daar op het menu staat. Mooi!
Maar vergeet nooit dat je toeschouwer bent, en geen deelnemer. Zoals het thuislezen uiteindelijk niet bijzonder inspirerend of verrijkend zal zijn, vraag ik me ook af wat enkel naar de streaming kijken met het geloof van mensen doet. Liturgie vraagt deelname, ook van het lichaam… Dat geldt zelfs voor rationele protestanten! Komen we toch mooi achter, als de kerkdeur op zondag dicht blijft...