KEN JE ROL

repeteren, en dat allemaal in het drukke winterseizoen... Dat seizoen is al zo vol met allerlei activiteiten die veel voorbereiding van een predikant vragen... 'Waar ben ik aan begonnen,' verzuchtte ik, 'dit had ik nooit moeten doen.' Mijn vrouw, die ook de regisseuse is, heeft heel wat gemopper en gezucht van me moeten aanhoren. Gelukkig snapte iedereen wel dat het mij zwaar viel in december tekst te leren. Maar ja, in januari moest het echt gebeuren. Gelukkig zit de tekst er inmiddels behoorlijk in.Dat werd tijd, want de opvoering nadert met rasse schreden. Bovendien: toneelspelen met een boekje in je hand gaat eigenlijk niet. Je kunt pas werkelijk spelen als de tekst in je hoofd zit. Dan pas komt je personage tot leven, en ben je iemand anders dan een mannetje dat leest. Dan pas is er sprake van geloofwaardige interactie met je medespelers. Zonder tekst leren en repeteren geen toneelstuk en vooral géén speelplezier. Wie met succes op de planken wil staan moet door de zure appel van tekst leren heen bijten.

Maar zou dat met geloof eigenlijk niet hetzelfde zijn? Als je je de basiskennis niet eigen maakt gaat het niet voor je leven. Als je niet bereid bent je te verdiepen in de traditie waarin we staan, en je die traditie niet eigen wil maken, blijf je een buitenstaander, die de kern niet raakt. Wie het script niet kent, beleeft ook maar weinig aan de kerkdienst, veel gaat dan over je heen...

Herkennen we deze noties nog? Nemen we zulke gedachten serieus? Ook op geloofsgebied moeten we onze “tekst” leren, soms met zweten en tegenzin. Als kerkganger mag je best eens proberen boven jezelf uit te reiken en je te verdiepen in iets waar je moeite voor moet doen.

Dat is hard nodig, want kerkdiensten zonder geïnspireerd publiek worden een zielloze vertoning.