CONTACT?

Ik zal het u maar eerlijk opbiechten: zo halverwege de decembermaand bekroop mij een gevoel van “waar zijn we nu eigenlijk mee bezig?” Hartstikke druk zijn we met de voorbereidingen van Kerstfeesten, Kerstvieringen, Kerstdiensten, Kerstattenties, met dé Boodschap en met de boodschappen, en ga zo maar door. Op het kerkelijk erf is het die dagen topdrukte, en iedereen die daar een taak of een functie heeft loopt en paar passen harder, om van het Kerstfeest weer iets moois en goeds te maken. Het is allemaal “kerk met een grote K...” Zelf mopperde ik op een gegeven moment tegen mijn vrouw: “Als ik met pensioen ben schríjf ik niet meer over Kerst, préék ik niet meer over Kerst, ga ik niet meer naar Kerstfeesten en –vieringen toe, ik weet zelfs niet of ik met de Kerstdagen dan nog wel een kerkdienst bezoek.”

Maar als het allemaal weer zo ver is, wil je het toch niet missen. Dan is het fijn om zoveel bekende en onbekende gezichten te zien. Dan is het toch prachtig dat de kerk bijna te klein is met de Kerstviering van de kinderkerk. Fijn, om samen die bekende en vertrouwde Kerstliederen te zingen. Dat kun je natuurlijk ook best in mei doen, maar ik vermoed dat het dan toch een ander effect heeft, dat het “gevoel” dan niet hetzelfde is.

Daar hebben we het: het gevoel. Het gevoel dat bij veel mensen boven komt om rond de Kerstdagen tóch een dienst of viering bij te willen wonen, ook al kom je de rest van het jaar niet bij zulke evenementen. Daar wordt door, laat ik zeggen, “zeer geoefende kerkgangers” wel eens wat meewarig naar gekeken. Zo van: “Nu zijn ze er, de rest van het jaar zie je ze niet...”

Is het “gevoel” er dan niet? Zoeken veel mensen alleen maar sfeer en lichtjes in de donkerste dagen van het jaar? Dat wil ik niet geloven. Ik wil geloven dat er nog steeds heel veel mensen zijn die niet of nauwelijks in de kerk komen, maar toch niet los zijn van God. Die toch, tussen alle drukte en zorgen, tussen alle beslommeringen van het leven door, die momenten voelen van verlangen, van hoop dat er een God is die bij je is en die je kent.

En stel je voor: misschien gebruikt God nu nét die ene viering of dienst waarin iemand aanwezig is om een contact te leggen... Of doet dat in een andere incidentele ontmoeting of toevallig moment waarop iemand in contact komt met de kerk. Ook dáárom geloof ik dat het goed is dat de kerk er is. Dat die midden in het dorp staat, en dat daaromheen allemaal kringen van mensen zijn, sommigen heel dicht bij de kern, anderen op afstand. Sommigen heel frequent met kerk en geloof bezig, anderen alleen bij bepaalde gelegenheden of zomaar toevallig een keer.

Toch kun je net díe keer geraakt worden, dat maakt het voor mij de moeite waard om te helpen dat de kerk blijft!