Na de zomervakantie bleven de deuren van basisschool De Meent in Ommeren gesloten. Na precies een eeuw valt het doek. Ommeren schaart zich in de lange rij van plaatsen die hun dorpsschool zagen verdwijnen als gevolg van vergrijzing van het platteland en schaalvergroting in het onderwijs.
Scholen waren van oudsher bondgenoot van de kerk. Of het nu christelijk onderwijs was, of openbaar, de verhalen uit de bijbel werden er aan kinderen verteld. Op de christelijke school nam het vak ‘bijbelse geschiedenis’ een prominente plek in, op openbare scholen was het jarenlang de dominee die eenmaal per week ‘schoolcatechisatie’ gaf, zodat de kinderen iets van het geloof leerden kennen. Dominee bleek echter niet altijd over de juiste didactische kwaliteiten te beschikken om voor de klas te staan, later werd dit werk daarom vaak door getalenteerde gemeenteleden of vakleerkrachten gedaan.
In de eeuw dat de school van Ommeren bestond veranderde veel... De ontkerkelijking ging hard... Geloof werd steeds minder zichtbaar in onze leefomgeving, daardoor werd het minder vanzelfsprekend om je ‘in te voegen’ in dat geloof. Dat legt een zware verantwoordelijkheid bij ouders die hun kinderen wél met het geloof willen opvoeden, vaste kaders ontbreken, je moet veel zelf doen… Geloofsoverdracht aan jonge generaties is veel moeilijker geworden. Jonge gezinnen blijven verbinden aan de kerk valt voor de drommel niet mee...
Dat vind ik zorgelijk… Groeit er een generatie op die noch de bijbelverhalen, noch de heilsfeiten kent? Missen ze dan niets? Kunnen de deuren van hun hart ooit nog open gaan voor het evangelie?