Overgave

Over ‘lijdenstijd’ en ‘lijdenszondagen’ wordt in het ‘midden’ van de PKN weinig gerept... De tijd vóór Pasen noemen we tegenwoordig liever ‘veertigdagentijd.’ Misschien is die verschuiving van terminologie gedeeltelijk wel een erfenis van professor Smits, u weet wel, die van ‘geef mijn portie maar aan Fikkie,’ als het om het plaatsvervangend lijden en sterven van Jezus gaat. Smits had daar grote moeite mee, en ook ons wordt dikwijls toegeroepen dat wij zélf verantwoordelijk zijn, dat we ons nooit achter iets of iemand mogen verschuilen.

‘Veertigdagentijd,’ als een periode van bezinning en voorbereiding sluit beter bij de beleving van moderne mensen aan. Het zet hen zélf aan het werk, ze kunnen iets dóén, dat is makkelijker te pruimen dan dat je je heil moet verwachten van iemand die twintig eeuwen geleden wreed werd doodgemarteld. Met lijden hebben we het sowieso al zwaar: dat lijden en neergang een wezenlijk onderdeel van onze existentie is, kunnen of willen we niet meer zien. We zijn het ook liever vóór, velen willen de wettelijke mogelijkheid om er voor die tijd op een humane manier ‘uit te stappen’.

Toch is het dunkt me heel vermoeiend, als het altijd om jouw verantwoordelijkheid gaat, als jij het altijd bent die dingen moet doen, als jij op allerlei manieren verplicht bent als politiek correct ‘Gutmensch’ te leven… Bovendien worden we op veel terreinen tot zelfredzaamheid gedwongen... We leven dus dik voor eigen rekening, en die rekening blijkt vaak (te) hoog…

Daarom lijkt overgave aan Christus me beslist geen nederlaag…