Minningar um síldveiðar

Á heimleiðinni vorum við í samfloti með skútu sem heitir Pallas frá Fisketången og hún sigldi fyrir fullum seglum þegar stormurinn mikli skall á okkur. Hún var oftast bara í 300 metra fjarlægð frá okkur og það síðasta sem við sáum var að “bommen” brottnaði hjá þeim og seglið fauk út í veður og vind.

En sem betur fer sáum við þegar við komum loksins tilbaka til Vegavåg í Noregi að Pallas lá þar við bryggjuna. Þegar við hittum einn af hásetunum þá sagði hann: ”Ég hélt ég myndi nú ekki sjá ykkur aftur strákar!”

Við lönduðum síðan 730 tunnum hjá þekktum síldarkaupanda í Gautaborg sem ég man ekki nafnið á en ég man að við fengum 72 skr fyrir tunnuna.  Við fengum 2700 skr hver fyrir túrinn og það þótti okkur bara nokkuð gott.
Þegar búið var að landa öllu og ganga frá fór ég heim og var komin í heimahús í byrjun október.

Mathilda frá Malmön 1947.

Sumarið eftir var ég á þriggja mastra skútunni Mathilda. Eigandi hennar var Valdimar Johansson, meira þekktur sem “Valdimar í Kálfinum”. Hann hafði með sér syni sína Oskar og Nils og við vorum fjórir frá Malmön í þessum túr til Íslands og hinir sex komu frá hinum og þessum plássum við vesturströndina.

Við tókum 1000 tómar tunnur og salt um borð í Lysekil og sigldum síðan út á Norðursjó og lentum þar í aftaka veðri og stýrið datt úr sambandi.
Við fengum síðan hjálp frá annarri skútu og komum í land í þorpi sem heitir Spjelkavík rétt sunnan við Ålesund í Noregi.

Þar fengum við hjálp frá selveiðimönnum sem voru að vinna við að frysta skinnin sín vegna þess að það var svo lélegt verð á selskinnum á þessum árum.

Þeir hjálpuðu okkur að skera út stálfestingar til að setja á stýrisbúnaðinn en það var bölvað vesen vegna þess að stýrisstokkurinn var svo rotinn og lélegur að norðmennirnir voru alveg stórhneykslaðir á þessu og spurðu:

“Hvað ? Eruð þið ekki með skipaeftirlitsmenn í Svíþjóð eða hvað ?

En þetta hafðist en ég verð að segja að hefðum við lent í brotsjó þá hefði þetta getað endað illa, þessi skúta var almennt í frekar slæmu ástandi.

Í þessum túr fengum við ekki fullfermi, 800 tunnur af saltaðri síld, við fengum 100 skr fyrir tunnuna og ég fékk 2500 skr fyrir allan túrinn.

Diamant frá Grundsund 1948.

Þriðja túrinn til Íslands fór ég með glæsilegri nýbyggðri skútu sem hét Diamant en hún var smíðuð í Bovallsstrand slippnum og lestarrýmið var rúm 250 tonn.

þegar við vorum að nálgast Langanes spurði ég skipstjórann hvort það væri langt á síldveiði miðin og svo var ekki, því um kvöldið sama dag lögðum við út rekneta línuna og morguninn eftir var síld í hverjum einasta möskva.

Reknetið var svo þungt að tannhjólin í spilinu brotnuðu og við þurftum að “vinsa” netið um borð og handhreinsa síldina úr netinu.