Elisabet Farnesio (ZUZENDUTA)

"La parmesana" deitzen zioten mespretxuz. Giulio Alberonik honela azaldu zuen Elisabeten helduera Madrilera: "Hogeita bi urteko neskatila jatorra da, itsusi xamarra, ganoragabea, gurinaz eta parmesano gaztaz leporaino betetzen dena eta inoiz ez duena josteaz eta azpatzeaz gain ezer entzun". Dena den, Filipe V.aren emaztetzat egin zuen erreinaldian arte bilduma garrantzitsu bat eratu zuen; ezkontide bakoitzak sinbolo dinastiko ezberdin batez markatzen zituen bere koadroak, Elisabetek zitori-horiz eta erregeak X-itxurako gurutze batez (Borgoinako gurutzea). Erregina Murilloren koadroetara zaletu zen bereziki, hauetatik kopuru handi bat erosiz. Halaber, monarka bikote hau izan zen Suediako Cristinaren eskultura-bilduma erosi zuena, zeinak Grupo de San Ildefonso eta zortzi "Musa"k barne dituena, hauek denak Pradoko Museoan erakusgai daudelarik.

Elisabetek ez zuen maitasunik agertu seme-alabaordeengan, bai, aldiz, mespretxua. Bere iritziz, erregearen lehen ezkontzako Maria Luisa Gabriela Saboyaren ondorengoek bere helburua lortzeko oztopo bat besterik ez zuten eratzen: bere seme Karlosi (beranduago Karlos III.a izango zenari) eta Filiperi gobernatu ahalko luketen erreinu bat uztea. Filipe V.a bizi zen bitartean, Elisabetek eta bere seme-alabaordeek (batez ere berak eta Fernandok) ez zioten elkarri kasurik egiten, itxuraz elkarri begirunea izan arren.

Elisabet bere seme-alabengan ere ez zen oso ama amodiotsua agertu, azken finean, bere denbora eta enegia guztia azpijoko politikoetan agortzen baitzuen, bere seme-alabentzat irrikatzen zuen berebiziko etorkizun hori eskuratzeko hain zuzen.

Erreginaren politika arloko helburua monarkia espainiarrak Utrechteko Itunaren bidez galdu zituen herrialde italiarrak berreskuratzea zen. Honela, bere seme Karlosentzat (geroago Karlos III.a izango zenarentzat) Napoliko Erresuma eta Sizilia lortu zituen eta Fliperentzat Parmako dukerria. Alargun geratu zenean, bere semeordeak, Fernando VI.a Espainiakoak, Segoviako La Granja de San Ildefonso Errege-Etxera erbesteratu zuen, hala eta guztiz ere, Elisabetek beste bizileku bat eraiki zuen hortik gertu, Riofríoko Errege-Etxea. Erbesteratuta egon zen urte horietan, bere zeregin pribatuak egiten ibili zen buru-belarri, baina beti bere semeordearen erreinuaren bilakaerari erne, batez ere, Fernando VI.aren osasunari eta bereziki bere emaztearen, Barbara Braganzaren, heriotzari. 1759an ondorengorik gabe hil zenez Fernando VI.a (erotasun antzeko depresio periodo batzuk pasa ondoren), Elisabeten seme Karlos tronuan jarri eta gorteetara itzuli zen honen ama. Hala ere, Maria Amalia Sanjoniarekin izandako eztabaida eta borrokek berriro ere erbesteratzea egin zuten.

Ondorengoak

Filipe V.arekin zazpi seme-alaba izan zituen:Karlos III.a (1716 – 1788), Espainiako erregea eta Bi Sizilietakoa.

Francisco (1717). Jaio eta gutxira hil zen.

Mariana ViKtoria (1718 – 1781), Portugalgo erregina, Josef I.aren emaztea.

Filipe (1720 – 1765), Parmako dukea.

Maria Teresa (1726 – 1746), Luisen, Frantziako dolfinaren (Luis XV.aren semearen) emaztea.

Luis Antonio (1727 – 1785), Toledoko artzapezpiku eta kardinala, 1735etik 1754ra. Eliz-bizitza alde batera utzi zuen.

Maria Antonia (1729 – 1785). Viktor Amadeo III.aren emaztea.

Heriotza

Elisabet 1766ko uztailaren 10ean hil zen, zendutako senarraren, Filipe V.aren, ondoan lurperatu zuten La Granja de San Ildefonso Errege-Etxeko Erlikien Aretoan, jauregian bertan txertaturiko tenpluan, zehazki. Erlikien Aretoa Segoviako probintzian kokaturik dago, Segovia hiritik kilometro gutxira.

Genealogia