Foo Fighters

Foo Fighters taldearen historia garai hartako Nirvana grunge talde ezezagunak bateria lanetarako Dave Grohl, Screameko taldekide ohia, kontratatzen duenean hasten da. Sekulako ustekabea izan zen Grohlentzat, bere talde berriko lehen diskoak, "Nevermind", izugarrizko arrakasta lortzea "mainstream" eremuan, hau da, pentsamendu, gauza... antzekoak gogoko dituen jende multzoan. Honekin batera, taldea munduko salmenta zerrendetan lehenengo postuetan kokatu zen. Baina gauzak okerrera joan ziren, Kurt Cobain, taldeko liderra, depresioekin eta droga kontuekin hasi zen garai hartako izar famatua zela eta. Azkenean bere buruaz beste egin zuen 1994ko apirilaren 5ean. Nirvanako kidea izan zen bitartean, Davek taldearen soinuarekin bat ez zetozen abesti batzuk idatzi zituen. Horregatik ez zituen denak bere taldekideei erakutsi, eta demo bat grabatzea erabaki zuen bere kaxa "Late!", ezizenarekin, "Pocketwatch" izeneko albuma eginez. Album honetatik ehun kasete egin ziren eta Grohlek bere adiskideen artean bakarrik banatu zituen, salmentan jartzeko asmorik gabe.

Foo Fighters (1995-1997)

Kurt Cobainen heriotzaren eta Nirvana taldearen desagertzearen ondoren, Grohlek bere karrera musikalarekin aurrera jarraitzea erabaki zuen. Estudiora itzuli zen lehendik idatzita zituen beste hainbat abesti grabatzeko, oraingoan Foo Fighters ezizenarekin, Grohlek gertakari paranormalekiko zaletasuna baitzuen. Berak grabatu zituen instrumentu guztiak abesti guztietan, akonpainamendurako guitarra bat izan ezik, bere lagun Greg Dullik egina (Afghan Whigs taldeko gitarrista). Grabazio honekin ere kaseteak egin eta bere lagunei eman zizkien. Baina, oraingoan iruzkin oso onak jaso zituen, gainera abesti batek, "This is a Call" izenekoak, irratietan leku bat hartzen joan zen, horregatik buruan zuen proiektu hori egia bihurtzea pentsatu zuen eta musikari batzuk bildu zituen, bere zigilu diskografiko propioa sortzeaz gainera, "Roswell Records", "Capitol Records"-en subsidiarioa.

Horrelaxe izan zen Foo Fightersen sorrera, bere izena pilotu alituek Bigarren Mundu Gerran objektu hegalari ezezagunei deitzeko zuten modutik datorrelarik. 2009an, Dave Grohlek "VH1 Storytellers" programan kontatu zuen "Foo Fighters" izena jendeari buruan geratzeko pentsatua zegoela, zerbait erakargarria, Led Zeppelin bezala, baina ez ziola "Foo Fighters" izena jarriko taldeari hainbeste arrakasta izango zuela jakin izan balu.

The Colour and the Shape (1997-1999)

Musika aldeak eduki zuen arrakastaren ostean, bira bat egin zuten hilabete batzuetan Estatu Batuetan beraien burua aurkezten eta Europako hiri batzuetan ( aipatzekoa da Ingalaterran eduki zuen arrakasta). Ia 2 urte osoko biraren ondoren beraien bigarren albuma grabatzen hasi ziren 1997an, "The Colour And The Shape", arrakasta handia eduki zuten abestiak dituen albuma: "Monkey Wrench", "My Hero", "Hey", "Johnny Park!" eta "Everlong". Diskoaren grabaziorako, William Goldsmithek (bateria-jotzailea) "Doll" eta "Up in Arms" abestietan bakarrik jo zuen, hori dela eta, taldea utzi zuen hainbat liskarren ondoren. Beste informazio iturri batzuen ustetan, ekoizlearen, Gil Norton, eta Goldsmithen arteko liskarrak eragin zuten azeneko honen irteera, beraz Grohl bateria-jotzaile postuan zegoelarik bukatu zuten diskoa grabatzen. Disko hau 90eko hamarkadako rock diskorik onena dela esanda dago.

Biran bateria-jotzaile postuaren hutsunea betetzeko asmoarekin, Grohlek Taylor Hawkinsi deitu zion (Hot Chocolateko taldekide ohia, gaur egungo Alanis Morissetteren taldea) ea Goldsmithen lekua ordeztuko zuen musikariren bat ezagutzen zuen galdetuz, baina Grohl harrituta geratu zen, Hawkins bera eskaini baitzen postu hori betetzeko. Gainera, Pat Smearek (gitarrista) taldea uztea erabaki zuen bira honen nekearen ondorioz , beraz, Davek Franz Stahl (Grohlen taldekide ohia Scream taldean) kontratatu zuen gitarra jotzeko, baina honek ere taldea utzi zuen hurrengo diskoaren grabaketa baino lehen, "sortzeko ezberdintasunak" zirela eta.

There Is Nothing Left to Lose (1999-2002)

1999an, Grohlek bere jaioterrira itzultzea erabaki zuen, Virginiara, atsedenaldi bat hartzeko asmotan. Pare bat hilabete igaro ondoren, bere etxeko sotoa grabazio-estudio bihurtu zuen eta bertan hasi ziren beraien hirugarren albuma egiten, "There is Nothing to Lose". Disko honek aurrekoak baino tonu melodikoagoa zuen. Album honetako abesti batzuk: "Breakout" ("Ni, ni neu eta Irene" filmaren soinu-bandan sartua), "Next Year" ("Ed" telebista-serieko soinu-banda), "Generator", "Stacked Actors" eta "Learn to Fly" ("Billboard" zerrendan lehen postuan kokatutako abestia).

Stahlen irteeraren ondoren, gitarrista asko probatu zituen eta azkenean Chris Shiflett aukeratu zuten, "No Use for a Name" y "Me First and the Gimme Gimmes" taldeetako partaide-ohia. Baina taldea albuma grabatzen bukatzen ari zenez, ez zen bertako kredituetan agertu.

Urte hartan "Foo Fighters" Queen rock taldearekin harremanetan jarri zen. Brian Mayek Foo Fightersek Pink Floyd taldearen "Have a Cigar" abestiaren "cover"-ean kolaboratu zuen, "Misión Imposible 2" filmeko soinu-bandan azaldua.

2001ko martxoan Queen "rockaren fama aretoan" sartu zenean, Grohl eta Hawkins gonbidatuak izan ziren talde mitikoarekin "Tie your Mother Down" abestia jotzeko. Foo Fighters taldeak beste aldi batzuetan ere jo zuen haiekin, "VH1 Rock Honors" eta Londreseko Hyde Parkeko kontzertuetan adibidez.

Alive & Well

2000. urtean, taldeak "Alive & Well"-ekiko laguntza errekonozitu zuen publikoan, hiesaren kausa giza immunoeskasiaren birusa ez dela esaten duen, birusa hautemateko azterketen baliotasuna zalantzan jartzen duen eta gaixotasunaren kausak geldiarazteko medikamentuen erabilpena ukatzen duen erakundea. Nate Mendel baju-jotzailea izan zen erakundearen sortzailearen, Christine Maggioren, liburua gomendatu zuena taldeko beste kideei.

Urte berean, Mendelek erakundearen mesederako kontzertu bat antolatu zuen eta horretaz aparte, erakundeak eginiko "The Other Side of AIDS" (hiesaren beste aurpegia) izeneko dokumentalean kolaborazioak egin zituen.

One by One (2002-2005)

2001. urte bukaeran, gitarrista berriarekin, taldea Virginiara itzuli zen disko berri baten inguruan lan egiteko, baina ez zituen Grohlek zituen itxaropenak ase, horren ondorioz, grabazio saioak utzi eta atsedenaldi bat hartu zuen. Tarte horretan Queens of the Stone Age taldeko "Songs for the Deaf" diskoko bateriak grabatu zituen eta 2002an beraiekin joan zen bira batean. Shiffletek (taldeko gitarra bakarlaria) ere bere proiektu batean lan egin zuen, Jackson punk taldean (gaur egungo Jackson United). Indarrak berreskuratu ondoren, taldea estudiora itzuli zen Queens of the Stone Age-ko etaparen aurretik prestatuta zuten diskoa bi asteetan soilik grabatzeko, "One by One" izenekoa. Grabazio honetan abesti hauek aurki daitezke: "All My Life", "Low", "Overdrive", "Comeback", "Have it All", "Times Like These"... Lowen bideoak kritika gogorrak jasan zituen eta zentsuratua izan zen munduko irrati askotan, bertan Grohl erabat mozkortuta eta jarrera lizunak egiten azaltzen baitzen bere lagun Jack Blackekin batera. Disko honen ondorioz, gaur egungo rock alternatiboko proposamen garrantzitsuenetarikotzat finkatu zen, berriro mundu guztian zehar bira bat eginez bidaiatuz.

Estatubatuar politika eztabaida

Taldea, normalean, gai politikoetatik kanpo mantentzen da, baina 2004. urtean, Grohlek Estatu Batuetako presidentetzarako hautagaiaren, John Kerryren alde agertu zen. Gertaera honen ondorioz, talde guztia Daven proposamenaren alde jarri zen eta kontzertuak egin zituen bere kanpainarako. Orduan, bere aurkariak, George W. Bushek, Foo Fightersen bi abesti, "Times like These" eta "My Hero", erabili zituen bere kanpainarako, taldearen jarraitzaile sutsua zela esanez eta Grohli ez zitzaion batere gustatu berak egindakoa. Gertakari honek hurrengo albumari izenburua eman zion, In Your Honor.

In your Honor (2005-2007)

2004an Los Ángelesera joatea eta bertako upeltegi batean estudio berria erakitzea, Studio 606 West izenekoa, erabaki zuten. Baina album berrirako grabazioaren asmoa, taldearen soinua berriro definitzea zen. Horregatik beraien konposizioak mugetaraino eramatea erabaki zituzten album bikoitz batean lan eginez, rock motako abesti indartsuez osaturiko disko batekin eta abesti akustikoez osaturiko beste batekin. "In Your Honor" 2005eko ekainaren 14an jarri zen salmentan. Dave Grohlek bere buruarekin haserre zegoela onartu zuen, One by One diskoa oso azkar grabatu baitzuten eta ez zitzaion gustatu edukia, hori dela eta, disko berriari arreta gehiago jarri zitzaion. Bere hitzek horrela diote: "Hemendik 20 urte barru seme batek bere aitari hau galdetzean: 'Foo Fighters taldea ezagutzen al duzu? ¿Zein disko eduki behar zuen?'; zalantzarik gabe erantzuna "In Your Honor" izango litzateke.

Album hau disko bikoitza izateagatik nabarmentzen da: lehen diskoan heavy metalaren eragina nabaritu daiteke, Free Me abestian adibidez eta gainerako gutiak hard rockaren barruan kokatuko lirateke, horietatik nabarmenduenak: "No Way Back", "Best of You", "End Over End" eta "D.O.A.".

Bigarren diskoan rock alternatiboaren eragina nabaritzen da, formatu akustikoa edukitzeaz gainera: lasaigarrigoa eta aurrekoa baino malenkoniatsuagoa eta batzutan Grohlek trobalari baten ahotsa duela ematen du. Abesti aipagarrienak hauek dira:"Miracle", "Over and Out", "Friend of a Friend" eta "Virginia Moon", Norah Jonesekin.