niewierzący i ich naśladownictwo
PYTANIE: Jak można zdefiniować imitację Zachodu? Czy wszystko, co jest nowoczesne i przyszło do nas z Zachodu oznacza naśladowanie go? Innymi słowy, kiedy można powiedzieć że coś jest zabronione (haram), ponieważ jest imitacją niewiernych?
ODPOWIEDŹ: Chwała Allahowi.
Ibn Umar powiedział: „Wysłannik Allaha powiedział: ‘Ktokolwiek naśladuje ludzi, jest jednym z nich.’” [Abu Dałud 3512; szeich al-Albani powiedział w „Sahih Abi Dałud”, (jest to) hadis dobry (hasan) nr 3401] Al-Munałi oraz al-Alqami powiedzieli: „To znaczy: ubieranie się tak, jak oni się ubierają, naśladowanie ich stylu życia w ubiorze i rzeczach, które oni robią.” Al-Qari powiedział: „To znaczy: Kto imituje, naśladuje niewiernych (kuffar), np. w sposobie ubierania, itp., lub naśladuje złych i niemoralnych ludzi, lub sufich lub pobożnych, jest jednym z ludzi, których naśladuje, niezależnie od tego, czy są oni dobrzy czy źli.” Szeich al-Islam Ibn Tajmija powiedział w ‘al-Sirat al-Mustaqim’: „Imam Ahmad oraz inni przytoczyli ten hadis jako dowód. Ten hadis implikuje co najmniej, iż naśladowanie ich jest rzeczą zabronioną (haram), albowiem Allah mówi (interpretacja znaczenia):
[Koran 5:51] {... I jeśli ktokolwiek z was weźmie ich (żydów i chrześcijan) za ałlija (przyjaciół, pomocników), wtedy zaprawdę jest on jednym z nich…}.”
Podobne jest to do poglądu Abdullaha ibn Amr, który powiedział: „Ktokolwiek osiedla się na ziemi (w kraju) muszrikun (politeistów, niewiernych) i celebruje ich nowy rok oraz święta, i naśladuje ich do swojej śmierci, zostanie zgromadzony razem z nimi w Dniu Zmartwychwstania.” Można to zinterpretować jako odniesienie do absolutnego naśladownictwa, które implikuje niewiarę oraz – jako znaczenie, że imitacja częściowa jest dlatego zabroniona; lub można zinterpretować, iż oznacza to, że jest on jednym z nich do tego stopnia, że ich naśladuje, niezależnie od tego czy są to idee niewiary, grzech czy udział w rytuale. Ibn Umar powiedział, że Prorok zabronił naśladowania nie-Arabów i rzekł: „Ktokolwiek naśladuje ludzi, jest jednym z nich.” Wspomniał to również al-Qadi Abu Jala. Przytoczył to więcej niż jeden uczony, aby pokazać, iż imitowanie ubioru niemuzułmanów, jest [...] niepożądane (makruh). [zob. Ałn al-Ma’bud Szarh Sunan Abi Dałud]
Naśladownictwo niewiernych (kuffar) dzieli się na dwie kategorie: naśladownictwo, które jest zabronione oraz naśladownictwo, które jest dozwolone.
Pierwszy rodzaj, naśladownictwo zabronione (haram), oznacza świadome robienie rzeczy, które są wyjątkowymi cechami charakterystycznymi dla religii niewiernych, i do których nie odnosi się (nie wspomina) nasza religia. Jest to zabronione (haram) i może stanowić grzech główny; w niektórych przypadkach - zgodnie z dowodami - człowiek może nawet stać się niewiernym przez takie postępowanie, niezależnie czy człowiek tak postępuje, ponieważ zgadza się z niewiernymi czy powoduje się swoimi zachciankami i pragnieniami, czy też przez wzgląd na pewne wyjątkowe rozumowanie, które sprawia, że sądzi on, iż takie postępowanie przyniesie mu korzyść na tym i na tamtym świecie. Jeśli ktoś zapyta, czy ten, kto tak postępuje z powodu ignorancji (niewiedzy) jest grzesznikiem, tak jak np. ten kto celebruje ‘gwiazdkę’? Odpowiedź brzmi, iż ten, kto jest ignorantem (nie posiada wiedzy o tym) nie jest grzesznikiem, ponieważ nie jest on świadom (tego, że czyni źle), ale należy mu o tym powiedzieć, zaś jeśli będzie tak (nadal) postępował stanie się grzesznikiem.
Drugi rodzaj naśladownictwa, naśladownictwo dozwolone (halal), oznacza robienie czegoś, co nie zostało pierwotnie zapożyczone od niewiernych, ale niewierni tak postępują/tak robią. Nie dotyczy to zakazu upodabniania się do nich, ale ktoś może stracić korzyści (płynące z) odróżniania się od nich.
Naśladowanie lub upodabnianie się w sprawach doczesnych do Ludzi Księgi (żydów i chrześcijan) oraz innych, jest dozwolone tylko wtedy, kiedy wypełnione zostaną następujące warunki:
nie zaliczają się do tego żadne z ich tradycji lub rytuałów, poprzez które są odróżniani,
nie może to być część ich religii; coś może zostać udowodnione jako część ich religii przez godne zaufania źródło, takie jak werset Koranu lub hadis Wysłannika, lub przez potwierdzone przekazy, takie jak pokłon będący pozdrowieniem, który był dozwolony dla poprzednich ludów,
nie może znajdować się w islamie nic w odniesieniu do tej kwestii; jeśli są do niej określone odniesienia w islamie, czy to dopuszczające ją czy jej zabraniające, wówczas musimy podążać za naszą religią,
podobieństwo nie może prowadzić do przekraczania granic prawa islamu – szariatu,
nie może obejmować obchodów żadnego z ich świąt,
powinno być tylko wedle tego, co konieczne; nic ponad to.
[Zob. Suhajl Hasan ‘Al-Sunan ła’l-Asar fi’l-Nahj an al-Taszabbuh bi’l-Kuffar’, str. 58-59]
Szeich Muhammed Salih al-Munadżdżid
e.