gra w karty nie na pieniądze

PYTANIE: Dlaczego gra w karty - mam na myśli samą grę - bez hazardu, jest uznana za zakazaną (haram)? Nie gramy na pieniądze.

ODPOWIEDŹ: Chwała Allahowi. Zadano pytanie Stałemu Komitetowi (Standing Committee) o grę w kary, jeśli nie odciąga ludzi od modlitwy i nie jest na pieniądze. Odpowiedź brzmiała:

„Gra w karty jest niedozwolna, nawet jeśli nie jest na pieniądze, ponieważ - nawet jeśli twierdzą oni, że tak nie jest - odciąga ludzi od wspominania Allaha (zikr) i modlitwy. Ponadto jest to wciąż środek, mogący prowadzić do hazardu, który jest wyraźnie zabroniony w Koranie. Allah mówi (interpretacja znaczenia):

[Koran 5:90] {Wy, którzy wierzycie! Chamr (napoje odurzające), majsir (hazard), ansab, (kamienne ołtarze do składania ofiar dla fałszywych bożków) i azlam (strzały – przy poszukiwaniu szczęścia lub podejmowaniu decyzji) są to obrzydliwe dzieła rąk szatana. Więc unikajcie ich, abyście odnieśli zwycięstwo.}

Karty mają wpływ na społeczeństwo, albowiem więzy silnego społeczeństwa budowane są za pomocą dwóch rzeczy: podążania za nakazami Allaha i wystrzegania się rzeczy przez Niego zabronionych. Społeczeństwo dezintegruje się, kiedy zaniedbuje jakiekolwiek z tych obowiązkow albo czyni którekolwiek z rzeczy zabronionych. Karty do gry są jednym z czynników, które wpływają na społeczeństwo. Powodują, iż ludzie zaniedbują modlitwę w zgromadzeniu, generują wyobcowanie, zrywanie więzi, nienawiść i zaniedbanie poprzez popełnianie czynów zakazanych (haram) oraz czynią ludzi zbyt leniwymi, by zarabiać na życie. [Fatawa Islamijja, 4/436] […]

Można również dodać, że gra w karty jest pozbawiona wszelkich cech zajęć rekreacyjnych, wymaganych w islamie; nie uczy umiejętności potrzebnych w dżihadzie, nie przekazuje żadnej pożytecznej wiedzy, ani nie przynosi żadnych korzyści społecznych, ani nie jest formą relaksu kojącego nerwy. Raczej jest to gra, która nie przynosi nic dobrego; wywołuje spory i prowadzi do marnotrawienia wolnego czasu. Opiera się na spekulacji i przypadku, i jest jak gra w kości – prowadzi do sporów i walk (bójek), tak samo jak alkohol i hazard. W oparciu o powyższe, można zasugerować, iż jest ona bardziej zakazana (haram) niż znienawidzona/niepożądana (makruh), poprzez analogie do gry w kości, ponieważ obie opierają się na przypadku i obie wywołują spory.

Taki sam pogląd preferował szeich Ibn Hadżar al-Hajsami, i taki pogląd podzielają wspołcześni uczeni, jak również szeich Muhammad ibn Salih al-Usajmin pośród fuqaha al-Nadżd, którzy przekazali to od jego szeichów. Opiera się to na fakcie, iż gra w karty prowadzi do wrogości i nienawiści, jak również marnotrawi czas i odciąga ludzi od wspominania Allaha (zikr) i oddawania Mu czci i posłuszeństwa względem Niego.

Co więcej, pogląd ten popiera fakt, że jeden z królów francuskich wydał dekrety zabraniające ludziom gry w kary za dnia; każdy kto postępował wbrew temu dekretowi miał zostać aresztowany i ukarany. Było tak ponieważ francuzi tak bardzo uwielbiali grę w karty, że z jej powodu zaniedbywali pracę. Karą, którą wyznaczył król francuski, nie był jedynie krótki pobyt w więzieniu, dodał on również surowe baty w celu odstraszenia innych. Jednak mimo tych i innych dekretów, nie odniósł sukcesu w wyplenieniu zwyczaju gry w karty, w rezultacie ludzie zaczęli grać potajemnie.” [Źródło: Qadaja al-Lahł wa’l-Tarfih; Madun Raszid, str. 185-187.]

Szeich Muhammed Salih al-Munadżdżid

Przekład Umm Sultan