amulety nie mają żadnych mocy

PYTANIE: Chciałbym wiedzieć, czy talizmany są dozwolone. Czytałem Księgę Tałhidu i książki autorstwa Bilala Philipsa, ale znalazłem w ‘al-Mułatta’ hadisy zezwalające na pewne talizmany, a w Księdze Tałhidu wspomniano nawet, że niektórzy Salaf zezwalali na to. Hadisy te można znaleźć w al-Mułatta, tom 50, hadisy: 4, 11 i 14. Proszę o odpowiedź oraz proszę powiedzieć mi o autentyczności tych hadisów i podać więcej informacji na ten temat. Dziękuję.

ODPOWIEDŹ: Chwała Allahowi.

Po pierwsze, nie mogliśmy znaleźć hadisów, o których autentyzm pytała osoba zadająca pytanie, ponieważ nie znamy ich treści. Pytający powiedział, że były one w tomie 50, podczas gdy al-Mułatta to jeden tom. Dlatego zacytujemy na ten temat hadisy, które znamy, i wyjaśnimy – In sza Allah – orzeczenia uczonych, które się do nich odnoszą. Mamy nadzieję, że będzie to przynajmniej po części to, czego szukał pytający.

• 1. Przekazano od Abdullaha ibn Masud, że Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) nie lubił dziesięciu rzeczy: żółtego zabarwienia, tzn. chaluq (perfum z szafranu), farbowania siwych włosów, ciągnięcia za sobą dolnej części ubrania, noszenia złotych pierścieni, rzucania kośćmi do gry, kobiety przyozdabiającej się w obecności tych, którzy nie są jej mahram, używania zaklęć (ruqja[1]) oprócz sur Mu’awwidhatan (dwóch ostatnich sur Koranu), noszenia amuletów, stosunku przerywanego i stosunku płciowego z kobietą karmiącą piersią; ale nie ogłosił ich zakazanymi.” [an-Nasai, 50880; Abu Dałud, 4222] „stosunku płciowego z kobietą karmiącą piersią” oznacza, jeśli zajdzie w ciążę, może to być szkodą dla dziecka, które karmi. Hadis ten został sklasyfikowany jako słaby (daif) przez szeicha al-Albani w książce ‘Daif al-Nasai’, 3075.

  2. Przekazano od Zajnab, żony Abdullaha ibn Masud, od Abdullaha, że powiedział: „Słyszałem, jak Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Zaklęcia (ruqja), amulety, talizmany (lub zaklęcia) miłosne, to szirk.” Ja (Zajnab) powiedziałam: „Dlaczego tak mówisz? Na Allaha, z mojego oka płynęła wydzielina i chodziłam do takiego-a-takiego żyda, który zrobił dla mnie zaklęcie. Kiedy to uczynił, oko się uspokoiło.” Abdullah powiedział: „Była to tylko sprawka szatana, który dłubał w jej oku swoją dłonią, a kiedy (żyd) wypowiedział zaklęcie, wtedy przestał. Wystarczyło byś powiedziała to, co mówił Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim): „Azhib il-bas Rabb al-nas iszfi anta al-Szafi la szifaa illa szifauka szifan la jughadiru saqaman’ (Usuń szkodę, o Panie ludzi, i ulecz, Ty jesteś Tym, Który leczy. Nie ma leku poza Twoim lekiem, lekiem, który nie pozostawia po sobie żadnej choroby.)” [Abu Dałud, 3883; Ibn Madża, 3530, hadis ten został sklasyfikowany jako autentyczny (sahih) przez al-Albani w al-Silsilat al-Sahihah, 331 i 2972]

  3. Przekazano, że Uqba ibn Amir powiedział: „Słyszałem, jak Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Oby Allah nie spełnił potrzeby tego, który nosi amulet, i oby Allah nie dał pokoju temu, który nosi muszelkę.” [Ahmad, 16951, sklasyfikowany jako słaby (daif) przez szeicha al-Albani w ‘Daif al-Dżami’, 5703]

  4. Przekazano od Uqba ibn Amir al-Dżuhani, że do Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) przyszła grupa ludzi [by złożyć mu przysięgę posłuszeństwa (bajah)]. Przyjął bajah dziewięciu z nich, poza jednym. Oni powiedzieli: „Wysłanniku Allaha, przyjąłeś bajah dziewięciu z nich, ale tego jednego nie.” On powiedział: „On nosi amulet.” Mężczyzna położył rękę (na swej koszuli) i zdjął go (amulet), wtedy on (Prorok - pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) przyjął jego bajah. Powiedział: „Ten, kto nosi amulet popełnia szirk.” [Ahmad, 16969, sklasyfikowany jako autentyczny (sahih) przez szeicha al-Albani w ‘al-Silsilat al-Sahihah’, 492]

Po drugie: Amulety (arab. tamima, l.m. tamaim) to rzeczy zrobione z pereł lub kości, noszone na szyi przez dzieci lub dorosłych lub wieszane w domach, samochodach, w celu odparcia zła – szczególnie złego oka – lub w celu uzyskania korzyści.

Oto komentarze uczonych na temat różnych rodzajów amuletów oraz orzeczenia odnośnie każdego z nich. Uwagi te zawierają ważne i użyteczne wnioski.

1 - Szeich Sulajman ibn Abd al-Łahhab powiedział: „Wiedz, że uczeni spośród Towarzyszy i Następców oraz tych, którzy przyszli po nich, różnili się co do tego, czy dozwolone jest wieszanie amuletów, zawierających jedynie słowa z Koranu lub imiona i atrybuty Allaha. Część z nich stwierdziła, że jest to dozwolone. Był to pogląd Abdullaha ibn Amr ibn al-As i innych. Jest to oczywiste znaczenie przekazu od Aiszy i był to pogląd Abu Dżafara al-Baqir i Ahmada, zgodnie z jednym przekazem. Zinterpretowali oni hadis, jako odnoszący się do amuletów, które pociągają za sobą szirk; jeśli chodzi o amulety zawierające słowa Koranu lub imiona i atrybuty Allaha, są one jak ruqja,, w której używa się tych samych Słów. Ja mówię, że takim samym wydaje się być pogląd Ibn al-Qajjim.

Druga grupa stwierdziła, że nie jest to dozwolone. Był to pogląd Ibn Masuda i Ibn Abbasa, i jest to oczywiste znaczenie poglądu Huzajfa, Uqba ibn Amir i Ibn Akim (oby Allah był z nich zadowolony). Był to również pogląd grupy Następców, włącznie z towarzyszami Ibn Masuda i Ahmada, zgodnie z jednym przekazem, wybranym przez większość jego towarzyszy. Był to również pogląd późniejszych uczonych, którzy cytowali ten hadis wraz z innymi podobnymi przekazami jako dowód. Oczywistym znaczeniem jest, że jego zastosowanie jest ogólnie i nie czyni różnicy między amuletami zwierającymi słowa Koranu i amuletami zawierającymi inne rzeczy, w przeciwieństwie do ruqja, przy której występuje rozróżnienie (tzn. rozróżnienie między ruqja dokonaną poprzez recytację Koranu, która jest dozwolona a ruqja dokonaną poprzez zaklęcia, która nie jest dozwolona – przyp. tłum.) Jest to poparte faktem, iż Towarzysze (Sahaba), którzy przekazali hadis, rozumieli, że ma on ogólne znaczenie, jak zacytowano wyżej od Ibn Masuda.

Abu Dałud przekazał, że Isa ibn Hamza powiedział: „Przyszedłem do Abdullaha ibn Akim, a jego twarz była czerwona od wysokiej gorączki. Powiedziałem: ‘Dlaczego nie powiesisz amuletu?’ On powiedział: ‘Szukamy schronienia u Allaha od tego.’ Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: ‘Ten, kto wiesza jakąkolwiek rzecz, zostanie powierzony jej opiece...’”

Ta różnica opinii uczonych odnosiła się do wieszania amuletów zawierających Koran oraz imiona i atrybuty Allaha, a co dopiero jeśli chodzi o rzeczy wymyślone później, robienie zaklęć (ruqja) używając imion szatanów (diabłów) i innych oraz wieszanie ich, a nawet bycie przywiązanym do tych diabłów, szukanie schronienia u nich, zarzynanie zwierząt dla nich, proszenie ich o odparcie krzywd i o korzyści – czyny, które są czystym szirkiem? Jest to rozpowszechnione wśród wielu ludzi, oprócz tych, których Allah zachowuje mocnymi i bezpiecznymi. Pomyślcie o tym, co Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział i jaka była praktyka Towarzyszy i Następców, oraz o tym, co uczeni po nich powiedzieli na ten i inne tematy. Potem popatrzcie na to, co stało się w późniejszych pokoleniach. Stanie się jasnym to, czym jest religia Wysłannika (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), i jakie dewiacje zostały do niej wprowadzone na różne sposoby. A Allah jest Jedynym, u którego szukamy pomocy.” [Tajsir al-Aziz al-Hamid, str. 136-138]

2 - Szeich Hafiz Hukami powiedział: „Jeśli one – tzn. amulety – zawierają jasno napisane wersety Koranu lub hadisy sahih, wśród Salaf – Towarzyszy, ich Następców i Następców tych ostatnich – było kwestią sporną, czy są one dozwolone. Niektórzy z nich – tzn. Salaf – powiedzieli, że jest to dozwolone. Tak przekazano od Aiszy (oby Allah był z niej zadowolony), Abu Dżafar Muhammad ibn Ali i innych spośród Salaf. Inni powiedzieli, że nie jest to dozwolone; uważali to za czyn znienawidzony (makruh) i niedozwolony. Byli to m.in. Abdullah ibn Akim, Abdullah ibn Amr, Uqba ibn Amir i Abdullah ibn Masud i jego towarzysze, jak al-Asład i Alqama, oraz ci, którzy przyszli po nich, jak Ibrahim al-Nachai i inni – oby Allah się nad nimi zmiłował. Bez wątpienia, nie zezwalanie na to jest bezpieczniejszym środkiem, by zapobiec niewłaściwym wierzeniom, szczególnie w naszych czasach. Jeśli większość Towarzyszy i Następców uznawała to za makruh w ich szlachetnych czasach, kiedy wiara ich serc była większa od góry, jest więc stosowniejszym uznanie tego za makruh w tych czasach prób i udręk i jest to bezpieczniejsze. Co więc, skoro ta koncesja poprowadziła ludzi do rzeczy, które są całkowicie zabronione i oni uczynili amulety środkami, które prowadzą do tych zabronionych rzeczy? Na przykład: robią amulety do ochrony, na których wypisują werset lub surę lub zdanie ‘Bismillahir-Rahmani-Rahim’, następnie poniżej piszą jakieś diabelskie ‘hokus pokus’, którego znaczenia nie zna nikt oprócz tego, kto czytał ich książki. Lub odciągają serca zwykłych ludzi od pokładania zaufania w Allahu i uzależniają ich od rzeczy, które napisali, a większość z nich straszy ludzi zanim cokolwiek w ogóle się im przydarzy. Jeden przyjdzie do człowieka, od którego chce wyłudzić pieniądze, wiedząc, że osoba ta polega na nim i mu ufa, i mówi: „To i to przydarzy się twojej rodzinie lub twojemu bogactwu lub tobie.” Lub mówi: „Masz qarin (stałego towarzysza) spośród dżinów.” itp., i opisuje, opowiada mu rzeczy o nim samym, które podszeptuje mu szatan, by ten (człowiek - przyp. tłum.) myślał, że on (ten, który mówi – przyp. tłum.) posiada prawdziwe dogłębne rozumienie i że się o niego troszczy i chce jego dobra. Kiedy serce nieświadomego głupca wypełnione jest strachem przed tym, co zostało mu opisane, odwraca się od swego Pana, zwracając się ku swemu szarlatanowi całym sercem i duszą; pokłada w nim zaufanie i polega na nim zamiast na Allahu, i mówi do niego: „Jak można uciec od tego, co opisałeś? Jak można te rzeczy odeprzeć?” Jest to jakby szarlatan miał kontrolę nad korzyścią lub krzywdą, na co zresztą on ma nadzieje i staje się chciwszy, zastanawiając się ile (pieniędzy – przyp. tłum.) uda mu się wyłudzić. Mówi więc (człowiekowi): „Jeśli dasz mi to i to, wypiszę ci na to amulet, który będzie takiej długości i takiej szerokości.” – opisuje mu amulet i mówi do niego mile. Następnie wiesza ten amulet, by chronić go od takich i takich chorób. Czy myślisz – po tym wszystkim, co wspomnieliśmy – że takie wierzenie jest rodzajem mniejszego szirku? W żadnym wypadku; oznacza to, że człowiek bierze sobie za boga kogoś innego niż Allah, pokładając zaufanie w kimś innym niż On, zwracając się do kogoś innego niż On, liczącego na uczynki stworzeń i odwracającego ludzi od ich religii. Czy szatan może zastosować któryś z tych trików, inaczej jak tylko z pomocą diabelskich pobratymców spośród rodzaju ludzkiego?

[Koran 21:42] {Powiedz: „Kto uchroni was w nocy i za dnia przed Najbardziej Miłosiernym? Lecz oni przeciwnie, odwracają się napomnienia swego Pana.}

Potem, wraz z diabelskim abrakadabra, pisze on na amulecie coś z Koranu i wiesza go, nie będąc w stanie czystości (tahir), będąc w stanie mniejszej lub większej nieczystości i nigdy nie okazuje mu szacunku i nie trzyma tego z dala od innych rzeczy. Na Allaha, żaden z wrogów Allaha nie traktował Jego Księgi z taką pogardą/lekceważeniem jak ci heretycy, którzy twierdzą, że są muzułmanami. Na Allaha, Koran został objawiony, by go recytować i za nim podążać, by podążać za jego nakazami i zważać na jego zakazy, by wierzono w jego przekaz/informację i przestrzegano jego granic, by jego historie i przypowieści służyły jako lekcje i by w niego wierzono.

[Koran 3:7] {...i wszystkie (jasne i niejasne wersety) są od naszego Pana...}

Lecz ludzie ci zignorowali to wszystko i odrzucili; jedynie zapamiętali kilka słów w celu zarobienia nimi na chleb, jak każdy inny środek zarobienia na życie, który umożliwia im czynienie rzeczy haram, a nie rzeczy dozwolonych. Jeśli król lub władca napisałby list do swego poddanego, mówiąc mu, by uczynił to i to, i nie robił tego i tego, nakazując ludziom w twoim mieście robić to i to, a nie robić tego i tego, itd., a ten człowiek wziąłby ten list i nie przeczytał go ani nie zastanowił się nad instrukcjami, jakie zawiera, i nie przekazałby ich tym, którym nakazano mu ten list przekazać, lecz zamiast tego wziąłby go i powiesił go sobie wokół szyi lub ręki, i w ogóle nie zwracał uwagi na to, co on zawiera – król srogo by go za to ukarał. Co więc z tym, co zostało objawione przez Stwórcę nieba i ziemi, który posiada najwyższy opis w niebiosach i na ziemi, któremu należy się wszelka chwała na początku i na końcu, do którego powracają wszystkie rzeczy, więc czcijcie Go i pokładajcie w Nim zaufanie, On mi wystarczy, nie ma boga oprócz Niego, Jemu ufam i On jest Panem Ogromnego Tronu. I jeśli amulety zawierają coś, co nie jest z dwóch objawień (Koranu i autentycznej Sunny), jest to bez wątpienia szirk (politeizm) i jest to podobne do azlam (strzał używanych za czasów dżahilijja przy podejmowaniu decyzji) w byciu dalekim od charakteru islamu.

Jeśli amulety zawierają coś innego niż dwa objawienia i w zamian zawierają ‘hokus pokus’ żydów lub czcicieli świątyni, gwiazd lub aniołów, lub tych, którzy korzystają z usług dżinów, itd., lub są zrobione z pereł, strun, żelaznych kółek, itp. - jest to szirk, tzn. wieszanie lub noszenie ich jest szirkiem bez cienia wątpliwości, ponieważ nie należą do dozwolonych środków lub znanych rodzajów leczenia choroby. Jest to jedynie wierzenie, że odeprą one taki a taki problem lub ból ze względu na ich tak zwane specjalne właściwości. To jest jak wiara czcicieli bożków odnośnie tych ostatnich, a są one jak azlam (strzały), które ludzie za czasów dżahilijja brali ze sobą wszędzie i konsultowali je przy podjęciu jakiejkolwiek decyzji. Były to trzy strzały, na pierwszej napisane było ‘zrób’, na drugiej ‘nie rób’, a na trzeciej ‘spróbuj jeszcze raz’. Jeśli człowiek wyciągnął tę, która mówiła ‘zrób’, robił to; jeśli strzała mówiła ‘nie rób’, nie robił tego; a jeśli mówiła ‘spróbuj jeszcze raz’, konsultował strzały jeszcze raz. Zamiast tego, Allah, chwała Jemu, dał nam coś lepszego - modlitwę istichara.

Podsumowując, amulety nie zawierające Koranu ani Sunny, są jak azlam pod względem pociągania za sobą złego wierzenia i są wbrew szariatowi i obce naturze islamu. Ci, którzy wierzą w czysty monoteizm (tałhid), trzymają się jak najdalej mogą od takich rzeczy. Wiara w ich sercach jest zbyt wielka, by pozwolili, by coś podobnego wkroczyło do ich serc. Ich pozycja jest zbyt wysoka, a pewność ich wiary zbyt mocna, by pokładali zaufanie w kimś innym niż Allah lub, by szukali ochrony kogokolwiek innego niż On. I Allah jest źródłem siły.”

(Marij al-Qubul, 2/510-512)

Pogląd, że amulety nie są dozwolone, nawet jeśli zawierają słowa Koranu jest poglądem podzielanym przez naszych szeichów:

3 - Uczeni Stałego Komitetu powiedzieli: „Uczeni zgadzają się, że jest haram nosić amulety, jeśli zawierają cokolwiek innego niż słowa Koranu, ale poróżnili się odnośnie amuletów zawierających słowa Koranu. Jedni powiedzieli, że noszenie ich jest dozwolone, a inni powiedzieli, że nie jest to dozwolone. Pogląd, że nie jest to dozwolone wydaje się być bardziej poprawny ze względu na ogólne znaczenie hadisów oraz w celu zapobiegania drogom prowadzącym do szirku.” Szeich Abd al-Aziz ibn Baz, szeich Abdullah ibn Ghadjan, szeich Abdullah ibn Qaud. (Fatawa al-Lajna al-Daima, 1/212)

4 - Szeich al-Albani (oby Allah się nad nim zmiłował) powiedział: „Ta sprowadzająca na złą drogę informacja jest wciąż rozpowszechniona pośród Beduinów, mieszkańców wsi i miast. Przykładem są perły, które niektórzy kierowcy wożą w samochodach, wieszając je przy wstecznym lusterku. Niektórzy z nich wieszają stary but na przedzie lub z tyłu samochodu; inni wieszają podkowę przy wejściu do domu lub sklepu. Wszystko to, by odeprzeć złe oko, lub tak przynajmniej twierdzą. Są też inne rzeczy rozpowszechnione z powodu nieświadomości tałhidu i rzeczy, które go unieważniają, jak akty szirku i bałwochwalstwa – a Wysłannik Allaha został wysłany, i Księgi zostały objawione, by położyć temu kres. To do Allaha skarżymy się na ignorancję muzułmanów w dzisiejszych czasach i na to, jak oddalili sie od swej religii.”

(Silsilat al-Ahadith al-Sahihah, 1/890, 492) I Allah wie najlepiej.

Szeich Muhammed Salih al-Munadżdżid, Islam Q&A

Przekład: Iman

[1] ruqja – zaklęcie, czar (tłum. za: Corriente, F. (1991) Diccionario Árabe-Español (Editorial Herder, Barcelona))