antykoncepcja z punktu wiedzenia islamu
Przekład Umm Sultan
Antykoncepcję można zdefiniować jako każdy środek podejmowany w celu uniknicia możliwości narodzin dzieci. A zatem, taki środek nieodzownie pociąga za sobie niewypełnienie jednego z celów małżeństwa, to znaczy prokreacji rodzaju ludzkiego. Przeanalizujemy źródła tej kwestii, a potem przyczyny, jakie ja usprawiedliwiają.
Źródła islamskie
Podstawowe źródła oceniające zasady antykoncepcji w prawie islamskim to Koran, hadisy (tradycja Proroka) oraz użycie idżtihadu (wysiłek ze strony wykwalifikowanego uczonego muzułmańskiego w celu dedukcji prawa islamskiego dotyczącego danej kwestii odnośnie której nie ma jasnego, specyficznego tekstu), i analogii. Koran, który jest dosłownym słowem Allaha (SWT), nie zawiera żadnego kategorycznego oświadczenia – ani na korzyść, ani na niekorzyść antykoncepcji jako takiej. Może być słaba analogia w jego potępieniu dzieciobójstwa, które ogólnie ograniczało się do niemowląt płci żeńskiej i było zwyczajem w przedislamskiej Arabii. Na przykład, stwierdza on:
[Koran 17:31] {I nie zabijajcie waszych dzieci z obawy przed niedostatkiem. My im damy zaopatrzenie, podobnie jak wam. Zaiste, zabijanie ich jest wielkim grzechem!}
Podobnie:
[Koran 6:151] {nie zabijajcie swoich dzieci z biedy - M y dam y zaopatrzenie i wam, i im.}
Niektórzy uczeni, na przykład - Małdudi analizował te wersety i doszedł do wniosku, że jeśli prokreacja zostaje zatrzymana przez wzgląd na obawę przed niedostateczną ilością pożywienia, wówczas będzie równoznaczna ze zbrodnią dzieciobójstwa. To stanowisko jest naciągane. Te wersety zostały objawione aby położyć krew nieludzkiej praktyce dzieciobójstwa, zwyczajowi, który panował w przedislamskiej Arabii. Dziewczęta uznawano za ciężar dla rodziny. A zatem, po narodzinach, zakopywano je żywcem. Choć nie ma wątpliwości, co do tego, że islam zabronił lub wyeliminował tę praktykę, nie można wydedukować z tego zakazu, że potępia on antykoncepcję. Ta ostatnia jest, zgodnie z naturą, rożna od dzieciobójstwa. Dzieciobójstwo jest faktycznym zabijaniem już istniejącego dziecka, zaś antykoncepcja nie ma związku z zabijaniem i domniemane dziecko jeszcze nie istnieje. Powszechnie wiadomo, że podczas procesu reprodukcji, tylko jednemu plemnikowi udaj się zapłodnić jajo. Czy to oznacza, że wszystkie niezliczone plemniki, które w rezultacie umrą, to zmarłe dzieci? Inni wyciągają analogie z koranicznego poparcia naturalnej kontroli narodzin. Koran zachęca matki, aby karmiły piersią dzieci:
[2:233] {Matki pragnące w pełni wykarmić swoje dzieci będą je karmiły przez całe dwa lata. }
Możemy jedynie skonkludować, że z wersetów koranicznych dotyczących karmienia piersią i stosunku, że Koran milczy odnośnie antykoncepcji, co oznacza, że musimy szukać wskazówki w hadisach lub natchnionych słowach i praktyce Proroka Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim). Jeśli uczeni nie mogą osądzić moralności aktów na podstawie wskazówki w wyraźnych stwierdzeniach koranicznych dotyczących danej kwestii, zwracają się do hadisów lub sunny Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), która określa wszystkie czyny w świetle potrzeby. Jest pięć kategorii:
1) halal - dobre i zalecane bez ograniczeń;
2) mandub – ogólnie pożądane lub zalecane;
3) mubah – dozwolone, ani nie zalecane ani nie niepożądane;
4) makruh – ogólnie naganne, niepożądane, niezalecane, niepoprawne
5) haram – złe, zdecydowanie niedozwolone.
Metoda antykoncepcyjna, która praktykowano za życia Proroka znana jest pod arabska nazwa azl (stosunek przerywany) Al-azl pochodzi od arabskiego czasownika azala, który dosłownie oznacza – rozdzielać, rozłączać, oddzielać. Technicznie biorąc, „używane jest do opisywania procesu wycofania się mężczyzny o czasie wytrysku nasienia, aby zapobiec zapłodnieniu jaja.”
Imam al-Szałkani żebrał wszystkie hadisy poświecone stosunkowi przerywanemu w jego świetnym dziele Nayl al-Awta; niektóre przytaczamy poniżej:
1) Dżabir przekazuje: „Praktykowaliśmy stosunek przerywany za życia Proroka, kiedy objawiany był Koran.” Inna wersja tego hadisu brzmi: „Praktykowaliśmy stosunek przerywany za życia Proroka i powiadomiono go o tym, i on go nam nie zabronił.”
2) Abu Said przekazuje: Żydzi mówią, że stosunek przerywany to mniejsze dzieciobójstwo, wiec Prorok powiedział: „Żydzi są w błędzie, albowiem jeśli Allah chce cos stworzyć, nikt nie może Go od tego odwrócić.”
3) Umar ibn al-Chattab przekazał: Prorok zabronił praktykowania stosunku przerywanego z wolna kobietą, chyba że za jej zgodą."
4) Dżuzamah bint Łahb przekazuje: Byłam kiedy Prorok był z grupa ludzi i powiedział: „Miałem właśnie zabronić ghila (współżycia z kobietą karmiącą piersią), ale obserwowałem Bizantyjczyków i Persów, i widziałem, że oni to robią, i nie szkodziło ich dzieciom.” Potem zapytano go o stosunek przerywany i Prorok powiedział: „To jest mniejsze dzieciobójstwo”.
Teraz, pierwsze dwa hadisy, wspomniane powyżej, jasno ujawniają, że Prorok wiedział o praktyce stosunku przerywanego za jego życia, i tego zabronił. Ale hadis nr 2, jw., zaznacza, że należy zapytać żonę (wolną kobietę) o zgodę zanim podejmie się tej praktyki. Hadis nr 2, wyjaśnia, że wszystko, czego istnienie zostało przeznaczone, zostanie stworzone przez nieograniczoną moc Allaha i nawet praktykowanie stosunku przerywanego nie unicestwi planu Allaha. Hadis nr 4, od Dżuzamah, jednakże stanowi problem. W nim Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) połączył stosunek przerywany z mniejszym dzieciobójstwem, podczas kiedy w hadisie nr 2, zaprzecza Żydom, że stosunek przerywany jest podobne do mniejszego dzieciobójstwa.
Uczeni muzułmańscy starali się wyjaśnić te wyraźna sprzeczność w obu hadisach, na rożne sposoby. Przytoczymy tutaj pogląd Imama Ibn Hadżara na tą kwestię. W jego znanym komentarzu do Sahih Buchariego, Fath al Bari, Ibn Handżar omawia te kwestię szczegółowo. Po pierwsze, zaznacza, że niektórzy uczeni uznają hadis przekazany przez Dżuzamah za słaby (daif) w świetle faktu, że zaprzecza on wielu hadisom (dotyczącym tej kwestii), i zauważa, że ci uczeni kwestionują jak jest możliwe, by Prorok potępił nauki żydowskie a gdzie indziej nauczał tego samego.
Po drugie, Ibn Hadżar mówi, że inni uczeni utrzymują, że hadis Dżuzamah jest zniesiony. Po trzecie, Ibn Hadżar zauważył, że Ibn Hazm, surowy andaluzyjski uczony, był bardziej skłonny ku temu, aby pozostać przy hadisie Dżuzamah. Uznał on, że ten hadis zniósł wszystkie poprzednie hadisy, zezwalające na praktykowanie stosunku przerywanego.
Na koniec, Ibn Hadżar utrzymuje popierając Ibn Qajjima al-Dżałzijjah, że Żydzi zaprzeczali sobie ponieważ, uważali, że ciąża nie może się przydarzyć, jeśli praktykowano stosunek przerywany, co oznacza, że zrównywali go z dzieciobójstwem w zapobieganiu powiciu potomstwa. Żydzi zostali poprawieni i powiadomieni, że stosunek przerywany nie koniecznie zapobiega ciąży, jeśli Allah chce aby ona miała miejsce, i jeśli Allah nie chce stworzenia, wówczas stosunek przerywany, nie może być uznawany za prawdziwe dzieciobójstwo. [...]
Cztery szkoły prawa na temat antykoncepcji
Hanafici: Imam al-Kasani, uczony tejże szkoły stwierdza, że jest niepożądanym (makruh) dla męża praktykowanie stosunku przerywanego z żoną (wolną kobietą) bez jej zgody, ponieważ stosunek, który skutkuje wytryskiem przyczynia się do prokreacji, i ona ma pełne prawo do posiadania dzieci.
Malikici: Imam Malik bin Anas, autor lub kompilator al-Mułatta, podstawowego tekstu tej szkoły, mówi, że mężczyzna nie ma prawa praktykować stosunku przerywanego że swoją żoną (wolna kobieta) bez jej zgody.
Szafiici: Imam al-Nawawi, uczony tej szkoły, wyjaśnia, że stosunek przerywany to podjęcie stosunku płciowego, ale przed wytryskiem (mężczyzna) usuwa (penis) i pozwala na to, by wytrysk miał miejsce poza pochwą. Stwierdza on: „Ten akt jest niepożądany (makruh) pod każdym warunkiem, niezależnie od tego, czy kobieta wyraża na to zgodę, czy nie.... Ale jeśli jego żona (wolna kobieta) zgodzi się na to, wówczas nie jest to zabronione, a jeśli nie wyrazi zgody są dwie opinie, i poprawna brzmi, że nie jest to zabronione (haram).
Habnalici: Ibn Qudama, prawnik tej szkoły, twierdzi, że praktykowanie stosunku przerywanego bez powodu jest niepożądane (makruh) ale nie zabronione (haram) … Stosunku przerywanego nie należy praktykować z wolną kobietą bez jej zgody.
LEKTURA dodatkowa: