Нябёсы, зліце росы нам

Нябёсы, зліце росы нам, а хмары справядлівасць.

1. Стрымай своў гнеў, о Пане наш,

Не ўзгадвай пра нашы цяжкія правіны.

Апусцеў горад Твой святы, стаў пакінуты:

Сіён тады бязлюдным стаў,

Ерузалем быў спустошаны,

Найсвяцейшы дом Твой, ў якім прабывае веліч і слава,

Дзе нашы айцы Цябе праслаўлялі. 

Нябёсы, зліце росы нам, а хмары справядлівасць.

2. Вось зграшылі мы і сталіся быццам нячыстыя,

І ўсе мы ўпалі, нібыта лісце, што пажоўкла.

І ўсе нашыя беззаконні панеслі, нібы вецер, нас.

Схаваў, Божа, аблічча сваё Ты ад нас

І ў рукі несправядлівасці нашай кінуў Ты нас. 

Нябёсы, зліце росы нам, а хмары справядлівасць.

3. Узглянь жа, Пане на ўціск і нядолю народа.

Хай прыйдзе, хто прыйсці мае.

І спашлі Ягня, Валадара зямлі ўсёй,

Ад Петры пустыннай да гары дачкі Сіёна,

Каб зняло яно цяжкае ярмо няволі нашай. 

Нябёсы, зліце росы нам, а хмары справядлівасць.