CDA
Het populisme wint het niet in de partij;
geen Keijzer en geen Bleker,
maar....
Het CDA verzwijgt
het verleden
Een
invitatie
van de
CU
Het is de hoogste tijd, dat ik me weer met het CDA ga bemoeien. In de partij van
het christelijk democratisch appel is een verkiezingsstrijd gevoerd. Leden, die meer
dat een jaar lid zijn en hun contributie hebben betaald, konden uit zes kandidaten,
die door het partijbestuur waren geselecteerd, de politieke leider kiezen.
Winnaar werd de zittende fractieleider in de Tweede Kamer, Sybrand van Haersma Buma. Hij kreeg direct in de eerste ronde van de verkiezing als meer dan de helft van het aantal stemmen (51 procent) en liet de wethouder uit Purmerend Mona Keijzer, moeder van vijf zoons en volop in de publiciteit opererend, ver achter zich. Zij kwam op 26 procent. Nog aanzienlijk meer dan de score van Henk Bleker, die eveneens voortdurend op de televisieschermen was te vinden. Hij moest met 7 procent tevreden zijn.
Een verrassend verloop van deze interne CDA-verkiezing. De roep om vernieuwing van de partij wordt steeds sterker. Er is een Strategisch Beraad, dat al een gedegen rapport op tafel heeft gelegd. De verleiding om op de populistische toer te gaan - de stemmen die naar de partij van Wilders waren gegaan, moesten weer terug worden gewonnen - was groot.
De opiniepeilingen zater er weer naast. Het is goed afgelopen. De nuchtere partijlezen kozen overduidelijk voor Buma; meer voor het midden. De 'rechtse' Mona maakte geen kans, hoewel ze had aangekondigd na de verkiezingen wel weer een coalitie te willen met de PVV. Ook beloofde ze al voor het verbod van het dragen van een Burka te zijn. Op de vraag haar in een praatrubriek gesteld of iemand van tachtig jaar zich mocht laten opereren voor ee nieuwe heup, zei ze geen 'ja'.
Mona zal nu wel voor een mooie plaats op de kandidatenlijst in aanmerking komen.
Overwinnaar Buma. Op de achtergrond
de verliezers Bleker en Keijzer.
Je kunt concluderen dat het CDA weer probeert zich in het politieke midden te vestigen. Een geruststelling. Maar het blijft ergerlijk, dat in de interne verkiezingsstrijd de verloren politieke periode met Wilders van anderhalf jaar is genegeerd en deze geschiedenis is weggepoetst. Daar praten we niet meer over, was de leus. We kijken alleen maar naar de toekomst.
Het recente verleden van het CDA is verzwegen. De Trouw-journalist Jurre Plantinga beschrijft hoe de tegenstanders van de coalitie met de PVV hun mond moesten houden toen besloten werd met Wilders in zee te gaan.
Nu het gewaagde experiment met de PVV is mislukt en de verkiezingen zijn aangekondigd moesten deze tegenstanders weer hun mond houden.
Er heerste een zwijgplicht.
Het verleden van gisteren werd weggemoffeld.
Er was teveel gebeurd.
Gezaghebbende vroegere ministers van het CDA, Ab Klink en Ernst Hirsch Ballin hebben de publiciteit gezocht en erop gewezen dat het mislukte avontuur met de PVV niet ter sprake was gekomen in het debat tussen de kandidaat-lijsttrekkers.
Waren dat de instructies van hoger hand?
Plantinga citeert in zijn verhaal hoe de bezwaren van de tegenstanders zijn weggehoond en weggezet en dat er geen begin van zelfreflectie was bij de politici als Bleker en Haersma Buma.
Een oud-minister wil wel zijn mening kwijt, maar zijn naam mag niet in de krant. Zo ver reikte de zwijgplicht in het CDA al.
Er is teveel gebeurd, zegt deze vroegere bewindsman. “Er hebben rancuneuze handelingen plaatsgevonden – en er is niets gedaan om die rancune te blussen”, zegt hij.
Er doen verder verhalen de ronde, dat partijprominenten, die het niet eens waren de gedogende PVV mee te laten regeren, bij voordrachten voor topfuncties zijn gedwarsboomd door de heersende Haagse CDA-kopstukken.
Dat niet over het recente verleden mag worden gesproken steekt. “We zijn geen kleine jongetjes. Dit is niet de tijd van Stalin.”
Deze uitspraak is van Arend Jansen, die jarenlang lid was van het partijbestuur. Hij is nu voorzitter van de CDA-basisgroep sociale zekerheid. Hij verafschuwt de krampachtigheid, waarin het CDA is geraakt.
Er deden
zich
rancuneuze
handelingen
voor
Uitnodiging.
De ‘zwijgplicht’, die er heerst maakt de discussie over het verleden met de PVV onmogelijk en heeft als gevolg dat nog meer kiezers geruisloos verdwijnen. In de richting van de ChristenUnie. Arie Slob, die gekozen is tot de politieke leider van deze partij, heeft erop gewezen, hoe verkeerd het experiment van het CDA en de VVD was de gedoogcoalitie aan te gaan.
Het bestuur van het land is geen laboratorium, waarin je maar kunt experimenteren.
Zijn uitspraak was een duidelijke uitnodiging in de richting van de CDA’ers, die zich in de steek voelen gelaten.
Het CDA heeft in gezelschap van Rutte een fout gemaakt met het PVV-experiment. Naar al die ontevreden stemmers op de Wilders-partij moest geluisterd worden. Maar de kiezers, die betere verlangens hadden en verder keken dan naar eigen dorp, stad en land laat men in de kou staan.
Ik citeer politiek commentator Hans Goslinga van Trouw, nadat hij geschreven heeft dat de blik verder werd afgeleid van de grote uitdagingen, waarmee de wereld Europa en Nederland confronteert: "De keuze werd ingegeven door kortzichtig partijbelang en machtsbegeerte. Het leidde tot een kabinet van stilstand en verschansing….”
Nog een regel van Goslinga: “Hoe harder het CDA van het verleden wegloopt, hoe harder het tegen de toekomst zal aanlopen.”
Bert de Jong.