duplicaat
Ontmoeting op de oceaan
m e t
Een duplicaat
van Trump
Reizen is je vrijwillig verplaatsen en laten verplaatsen van je vertrouwde woning naar een andere plek op deze wereld. Daar is in den regel energie en inspanning voor nodig.
De voorkeur gaf ik aan wandelen boven fietsen. Je kwam er verder mee.
De interesses veranderden met de leeftijd. Na de fiets kwam de auto of camper, gevolgd door het vliegtuig als andere werelddelen de bestemming waren.
Treinen zijn aantrekkelijk nu het vliegen steeds problematischer is geworden. Voor je in een vliegtuig stapt ben je urenlang bezig geweest met het afgeven van bagage en door de hindernissen te komen van de grenscontrole en het onderzoek tot op je huid naar explosieven, geschikt om het vliegtuig te doen neerstorten. De treinen zijn toegankelijker, bieden veel meer beweeg- en leefruimte en brengen je ook snel ver weg.
Toegegeven, het heeft met je leeftijd te maken, maar het is de boot, die de voorkeur heeft gekregen. Niet de trekschuit uit de vaderlandse geschiedenis, maar cruiseschepen, die de rivieren en binnenwateren bevaren en die over de oceanen koersen.
Niet dat we aan deze manier van reizen verslingerd zijn geraakt, maar er komt een tijd, dat je meer recht op gemak denkt te hebben.
Dat komt wel goed op de boten. En ze leggen dikwijls aan in het hart van je bestemming.
Nog een voordeel. Aan boord, want het varen gaat niet met snelheid, krijg je tijd en spreek je veel medereizigers. Nee, niet zo zeer over medische narigheden en ervaringen of over de vorderingen van de kleinkinderen in het menselijk leven. Ook niet over de lang durende kabinetsformatie en landelijke politieke problemen.
Het lukt uit de bestaande blinkende bubbels des vaderlands te ontsnappen en uit de geldende gedicteerde frames te breken.
Je neemt voor lief ' s morgens aan het ontbijt na een eerste vluchtige, maar vriendelijke begroeting binnen een kwartier van een tafelgenoot zijn cv en aanvullende levensloop te vernemen. Na afloop verontschuldigde de man zich glimlachend steeds aan het woord te zijn geweest. Het ontsnapte tegen mijn gewoonte door mijn keel en merkte op: "Geen enkel probleem. Ik wist dat het over zou gaan." Ik schrok, te laat, van mijn opmerking. Ook geen probleem. Zijn glimlach was nog breder geworden.
Van die dingen.
En andere. Je bent over de grenzen heen en praat met mensen, die zich in andere bubbels koesteren.
Dat Engelse paar. Keurig, correct, niets op aan te merken of over te zeggen. Zestigers of zeventigers.
Het gesprek ebde weg. Dan valt het woord "Brexit" uit de lucht. Het moet van Mieke geweest zijn, die zo ons onderhoud deed oplaaien. Het werd geen geschreeuw. Het leek er alleen maar op.
Hij had voor het breken met Europa gestemd. Zijn belangrijkste reden: de Brusselse corruptie. Onze opmerking dat de corruptie voor zover aanwezig, in Londen of waar ook ter wereld niet minder zou zijn, maakte geen indruk. We wezen hem erop, dat het levensonderhoud in Engeland inmiddels duurder was geworden. De welvarende ontevreden Engelse blanke burger had daar kennelijk geen last van en negeerde onze opmerking.
Zijn vrouw volhardde in haar zwijgen. Haar blik was neutraal, maar haar lichaamstaal niet. Haar man ging maar door.
Zonder slaande ruzie gingen we uiteen.
Aan boord kom je elkaar weer tegen. Hij keek dan weg; van haar kregen we een blik van verstandhouding.
Het gesprek met een Duits stel verliep venijniger.
Terwijl het zo goed en romantisch begon. Het was tijdens een wandeling op de wal in een uitdagend Noors landschap. Het pad had een steil gedeelte. Ik was wat achter gebleken.
Mieke riep tegen het Duitse paar, dat een sportieve indruk maakte: "Wie machen das bestimmt" Had ze het daar maar bij gelaten. Maar ze zei er enthousiast bij: "Gleich ihre Bundeskanzler Frau Merkel. Sie ist wunderbar"
Ik haalde het gezelschap in. Een dreigende stilte. Daarna een soort scheldpartij op de domineesdochter, die van toeten noch blazen zou weten. Ze had het land laten overstromen door vluchtelingen en al die "Flüchtlingen Asyl gewahrt.". De manier waarop dat "Flüchtlingen" werd uitgesproken, was alsof men het over een groep profiteurs en oplichters had.
In verhitte algemeen gevoerde debatten krijgen woorden soms een totaal andere gevoelswaarde . Eerder in het Nederland hoorde ik de laatste tijd het woord "vluchtelingen" ook uitspreken alsof het geen medemensen waren, die in hoge nood verkeerden.
Het derde echtpaar, dat we niet konden vergeten was Amerikaans en kwam uit Colorado. Zeer welgesteld en het aarzelde niet daar duidelijk blijk van te geven.
Hij beroemde zich er op, dat hij zich de weelde kon veroorloven al met zijn 43ste jaar met pensioen te gaan. Hij was een Trump-figuur, die niet in vastgoed, maar het in wegenbouw goed gemaakt had.
Zij zat er bij als een barones uit de rijke tijd van de adel, die dacht over de hele wereld te kunnen regeren.
Het waren Nederlanders, die in je jaren vijftig van de vorige eeuw naar de Verenigde Staten waren gegaan. Zij spraken het Nederlands onberispelijk en accentloos. We maakten hen daarover een compliment en deden dat niet alleen uit beleefdheid. Het gleed lang hun heen.
Het oude liedje weer. Ik sprak de naam "Trump" uit en voor ik had kunnen vragen of ze, gezien de labiele politieke toestand, niet de aandrang voelden naar Nederland te immigreren, barstte zijn lofzang los op het nieuwe Amerika, dat "first" wilde en zou zijn.
We schatten hem en zijn barones zeker in de tachtig en had zeker een veertig jaar kunnen freewheelen. Wat mankeerde er aan zijn land; wat kon hem nog dwars zitten met zijn cruisen, die hij een paar keer per jaar ondernam?
Hij deed mij denken aan documentaires op de televisie over de blanke burgers in de Verenigde Staten die achterop zijn geraakt en op Trump stemden. Maar deze ontevreden blanke burger met zijn voortdurend instemmend knikkende vrouw -hij had het toch zo goed gedaan- leek me een duplicaat van zijn president, een afdruk. Een ontmoeting op de oceaan.
Wie veel reist,
kan veel verhalen
moet veel denken.
We meenden
het vaderlandse gedoe te ontvluchten,
waren weer wijzer geworden;
de tocht
was mooi geweest.
