jos

H e r i n n e r i n g

a a n

Jos van Manen Pieters

De dood van een kennis, die je dierbaar is, geeft altijd weer een schok. Ook al bereikte zij een mooie leeftijd van 84 jaar, enkele jaren jongen dan de mijne.

Dikwijls ontmoette ik haar niet. Maar één keer per jaar was ze mijn gastvrouw als ze een dag bij haar thuis een clubje schrijvers ontving, die elkaar bij deze gelegenheid hun schrijfsels voorlazen, die nog niet gepubliceerd waren. Gemiddeld genomen had dit gezelschap niet veel boeken van papier op naam staan.

Dat kan niet gezegd worden van Jos van Manen Pieters, Zij heeft in haar appartement in de omgeving van het station Ede Wageningen een boekenkast met eigen werk staan. Om met bewondering naar te kijken.

Niet dat daarvoor veel kans bestaat. Jos is de gastvrouw van het clubje, dat zich siert met de naam Schrijverscontact. Bij de binnenkomst is er koffie. De lunch met soep en broodjes verzorgt ze ook. Een ingehuurde catering is er niet bij en een helpende hand staat ze nauwelijks toe.

Over wat ze van ons hoort, maakt ze die dag nuchtere en praktische opmerkingen. Haar boeken zijn graag gelezen en verschenen bij uitgevers, die vooral de kerkelijke mensen als doelgroep hebben. In de VCL-serie werd veel van haar gepubliceerd.

Ze mag dan haar lezers vooral gehad hebben onder het behoudend en kerkelijk publiek, ze schuwde in haar later werk niet hachelijke en penibele zaken als incest en verkrachting. Zo kan haar als auteur toch een voortrekkersrol worden toegekend.

De literaire kritiek, die ons land rijk is, heeft in den regel weinig waardering en belangstelling voor werk verschenen bij uitgevers, die kerkelijk Nederland bedienen. Vroomheid is kennelijk verdacht in het hedendaagse recensie-wezen.

Tijdens onze jaarlijkse ontmoetingen sprak Jos nuchter en met een liefdevolle interesse, wanneer homofilie en dergelijke dingen tussen de door ons voorgelezen passages schemerden. Echtscheiding was haar niet onbekend.

Jos van Manen - Pieters was haar naam. Na haar echtscheiding verdween het streepje uit haar naam.

Jos van Manen Pieters dus. Drie maanden geleden zag het er niet naar uit dat het onze laatste sessie in haar appartement was. De stemming was dermate welgemoed, dat we - voor het eerst, meen ik - foto's maakten op haar balkon.

Ik mocht haar fotograferen. Onze gastvrouw maakte een opgewekte indruk.

Goed voor een scherpe herinnering.

En de schok bij haar overlijden.

Bert de Jong