vluchten
‚Lafbekken onder de politici’
Het goede zoeken
Vluchtelingen verlaten hun huis, hun straat, hun wijk en hun land om hun levens te redden. Er is geen eten voldoende, het huis is niet meer te bewonen, straat en wijk zijn een puinhoop en op straat kan je worden neergeschoten.
Je komt ze vaker tegen dan je denkt. In de jaren 1944 en 1945 van de Tweede Wereldoorlog liep het Drentse dorp, waar ik was geboren en nog woonde vol met vluchtelingen uit het Westen, waar de hongerdood toesloeg. Ik nam er twee mee naar huis, waar mijn moeder slaapplaatsen improviseerde en voor eten en meer zorgde.
In februari 1953 werkte ik in Goes. Hier liep de stad vol met vluchtelingen uit het overstroomde Zeeland, waar honderden inwoners van de provincie verdronken. In die tijd waren er nog geen sporthallen en andere gebouwen beschikbaar waarin bij een ramp noodopvangen werden ingericht.
Vluchtelingen. Bij een tocht door Jordanië zagen we vijf jaar geleden een kamp liggen met vluchtelingen uit Syrië. Een paar jaar eerder maakten we een rondreis door Syrië voor een deel langs de kloosters. Ook daar vluchtelingen, behorend tot christelijke minderheden in dat deel van de wereld die in Syrië hun veiligheid zochten. En Palestijnen, die Israel en directe omgeving waren ontvlucht.
Syrië behoorde volgens de Amerikaanse regering tot de ‚as van het kwaad’. We konden het niet ontdekken. In de kloosters heerste vrede, in de winkelwijken welvaart. Op de straten tevreden en lachende mensen.
Het kwaad sloeg toe. Van welke kant? Onze gids vertelde later dat zijn contactman in Syrië door de zogenaamde rebellen in elkaar was geslagen. Hij behoorde tot de christelijke minderheid.
De dichtbevolkte steden in Syrië werden een puinhoop. Het geluk daar verdween. Massaal sloeg men op de vlucht om het lijf te redden.
Vluchtelingen. Een paar weken geleden kwam ik ze weer tegen. Bij het station in Hoogeveen stond een rij autobussen te wachten. Het was zondag in de namiddag. De passagiers kwamen uit een trein. Het konden op dat tijdstip geen deelnemers aan een toogdag zijn, die ergens in de provincie gehouden kon worden of op weg waren naar welk festival ook. De bussen vertrokken snel. Er was onderdak. In Ter Apel. Het einde van een lange reis door de wereld.
Vluchtelingen. Beleven we een volksverhuizing, die de wereld doet schudden? Wie kan het zeggen?
De kranten berichten erover. En een columnist als Ephimenco (van Trouw) heeft zijn onderwerp weer. Het is de zwakte van deze auteurs. Ze hebben weer hun stokpaardje. Als ze aan de beurt zijn in de krant is het niet moeilijk hun onderwerp en inhoud te raden.
Ephimenco leest mevrouw Merkel, de Bondskanselier van Duitsland de les (voor de laatste keer?) en wenst een hek om heel Europa om de volksverhuizing tegen te houden. Hoe zal dat mogelijk zijn?
Zo fantaseert hij maar door.
Er zijn medewerkers, die een hoofdredactie hoofdpijn bezorgen en nopen tot ingrijpen.
Graag laat ik het volgende lezen:
Dit staat in hetzelfde exemplaar van Trouw als waarin Ephimenco tekeer ging.
Medewerker Arjen Visser neemt wekelijks een interview af en vraagt de geïnterviewden hun reacties op de tien geboden uit de Bijbel, gespiegeld aan hun leven. Het is een aparte manier van journalistiek, die Arjen Visser heeft ontdekt en met succes toepast.
Het is componist , bassist en zanger Hennie Vrienten, voorman van Doe Maar, die een tournee langs de schouwburgen maakt en wie Visser ondervroeg.
"Laatst hoorde ik op televisie iemand zeggen dat hij bang was dat 'al de vluchtelingen die hier naartoe komen' van plan waren om 'alles van ons af te pakken'. Hij is niet de enige die last heeft van deze fobie. Dertig procent van alle Nederlanders wil niet dat er nog vreemdelingen worden opgenomen. En veel landelijke politici durven zich, bang om stemmen te verliezen, niet meer uit te spreken, of beslissingen te nemen. Stelletje lafbekken. Ze geven liever anderen - ik zal geen namen noemen - de ruimte om die idiote angst aan te wakkeren. Hoe kom je erbij te denken dat zij hier iets komen hálen? Ze komen juist iets brengen - als wij hun de kans geven. Deze vluchtelingen zijn vaak wel tien keer geletterder en beschaafder dan de lui die hen uit alle macht buiten de deur willen houden.”
Bovenstaande heeft Hennie Vrienten gezegd naar aanleiding van het tiende gebod. Hij vervolgt met:
"Ik ben geen grote voorvechter, niet iemand die op de barricaden klimt, maar ik wil wel laten horen dat wij ons meer van onze menselijke kant moeten laten zien. Toen ik met één van de leuke, jonge medewerkers van mijn platenmaatschappij de mogelijkheden besprak om alle opbrengsten van het nummer 'Hier is het goed' aan Stichting Vluchteling te schenken zei hij: 'Ben je niet bang dat ze jou van windowdressing zullen betichten? Dat ze zullen zeggen: die Henny Vrienten heeft makkelijk praten met z'n grachtenpand en z'n buitenhuis in Twente?' Het antwoord is: ja. Aan de andere kant: als ik moet kiezen tussen iets en niets doen, kies ik liever voor iets.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik vind dat wij, als beschaafd land, verplicht zijn om mensen in nood te helpen. Is dat de missionaris in mij? Nee, hou eens op zeg. Ik vind dat we het begrip naastenliefde moeten herwaarderen, maar verder zijn mijn drijfveren toch een stuk prozaïscher: ik wil niet per se goed doen, ik ben vooral op zoek naar het goede in dit leven. Of klinkt dat te zelfgenoegzaam?"
Dat goede in het leven moet een columnist van Trouw en van welke kranten ook toch willen zoeken.
Niet alleen onder de politici zijn lafbekken te vinden, die bang zijn stemmen of lezers te verliezen.
Bert de Jong
Terug naar Weerwater ..... Home