draagvlak

Wilders kan rekenen op een aanzienlijk politiek draagvlak.

Dat schrijft Cees van der Laan, de hoofdredacteur van het dagblad Trouw in de zaterdagse brief aan zijn lezers.

Wat hij wekelijks zijn lezers toevertrouwt, is in den regel wijs en waardig, wat je van een hoofdredacteur van een goed geredigeerde gezaghebbende krant kan verwachten.

Maar vandaag (29 maart) slaat hij pijnlijk de plank mis.

Ruim zeventien jaar woon ik in Almere, waar de partij van Wilders bij de raadsverkiezing met negen zetels de grootste is gebleven. Maar van dat aanzienlijke draagvlak valt niets te merken. Er wordt in de stad op Wilders gestemd, maar de Almeerders komen er liever niet voor uit. Alsof ze vrezen niet serieus te worden genomen in hun politieke keuze en zich er voor schamen.

De stad telt bijna 200.000 inwoners. Van de stemgerechtigden vond meer dan de helft het niet de moeite waard naar de stembus te gaan. De aftelsom gaat verder. Van de PVV-stemmers bleek 75 pct het niet met Wilders eens te kunnen zijn. Wat blijft er nog over van de 200.000?

Bovendien, het verlies van de PVV was opmerkelijk, vergeleken met de raadsverkiezing van vier jaar geleden: tweeduizend stemmen minder, terwijl niet het minst in Almere duizenden en duizenden kiezers beschikbaar waren, die de PvdA in de steek lieten .

Geen wonder, dat je niets bespeurt van een aanzienlijk draagvlak.

Er is helemaal geen noemenswaardig draagvlak. Zeker niet voor Wilders. Acht van de negen gekozen PVV’ers haakten direct af en eisten een excuus van hun leider, die de ‚minder, minder’-actie tegen onze landgenoten, afkomstig uit Marokko, had ontketend. Met moeite werden de juist gekozen acht raadsleden binnen boord gehouden.

Trouws hoofdredacteur veroordeelt het optreden van Wilders, maar heeft ook waardering voor hem. In zijn speciale brief laat hij zijn lezers weten:

„Hij voelt haarfijn aan waar grote groepen burgers mee worstelen.”

Van dat geworstel noemt hij een reeks items, waardoor de samenleving wordt beroerd. Cees van der Laan kan dat weten, want hij heeft jaren op de politieke redactie van zijn krant in Den Haag gewerkt.

Kom op Cees! Je kunt ook weten, dat de door jou genoemde problemen de aandacht hebben gehad van de echte politieke partijen. Alleen stelden zij de zaken niet zo schreeuwend en provocerend aan de orde, zodat dat alles minder de kiezers opviel.

Het lawaai en de sensatie ook van een man als Wilders, die de kunst verstaat de massa op te zwepen, (minder, minder, minder Marokkanen) zijn journalistiek zeker verleidelijk. De kolommen moeten vol, de zendtijden gevuld en de onderwerpen zijn schaars. Dus toch maar naar zo’n persconferentie, waar je de collega’s ziet zitten, die notities maken of hun microfoons open zetten. En buiten kunnen politici staan, die al te graag commentaar geven op wat belangrijk zou zijn. Ik weet het uit ervaring, hoewel we niet beschikten over de communicatie-apparaatjes.

De hoofdredacteur legt in zijn brief protesterende lezers uit, waarom Wilders zoveel aandacht krijgt in de krant. Hij wijst ook op zijn columnisten, die graag in de politieke actualiteit duiken en het gedoe van de PVV volgen, maar hij noemt niet de journalistieke verleidingen, die Wilders biedt en waaraan te weinig weerstand wordt geboden.

Van der Laan verdedigt de overdreven aandacht van zijn krant en laat nog boven zijn brief als kop zetten:

Wilders negeren is zijn kiezers negeren.

Toe nou toch.

Stephan Sanders denkt daar anders over. Hij kreeg enkele jaren geleden als columnist en auteur huisvesting in Almere met als opdracht het wel en wee van de stad te bestuderen en daarover te schrijven. Ik heb de indruk, dat hij zijn tijd in Almere nuttig heeft besteed. Hij heeft de inwoners van de stad met een Marokkaanse achtergrond begrepen.

Hij interviewde in 2010 een jonge Almeerder Marokkaanse puber. Stephan hoopt nu, dat de rechter een oordeel zal vellen over de leider van de PVV „al was het maar met het oog op die ene jongen……,die als Nederlander moet weten, dat hij niet minder is of minder moet zijn, maar gewoon zijn hele Almeers-Marokkaanse Nederlandse zelf, en dat -ie de wet achter zich heeft.”

Want Wilders, betoogt Sanders, praat als een racist en gedraagt zich als een racist.

Na de laatste raadsverkiezingen, concludeert Sanders, zijn er geen onschuldige PVV-stemmers meer, „die zeggen het niet geweten hebben”.

De laatste zes woorden zijn niet van de columnist van Vrij Nederland, maar van mij. Er zijn geen excuses meer om op de PVV te stemmen, stelt Sanders.

Het zal me niet verbazen dat veel lezers van Trouw niet gelukkig zijn met de brief van de hoofdredacteur. Maar zij worden in dezelfde editie van deze krant goed bediend door columnist Hans Goslinga, die enkele pagina’s verderop schrijft, dat Wilders zelf voor het politieke isolement heeft gekozen.

Trouws hoofdredacteur wijst de kiezers van Wilders niet alleen als onschuldig aan, hij neemt het voor ze op en vindt dat ze niet genegeerd mogen worden.

Als zijn kiezers geïsoleerd worden hebben zij dat aan leider Wilders te danken en „aan Wilders alleen”, aldus Goslinga. „Het verwijt aan de gevestigde partijen”, vervolgt Hans Goslinga, „dat zij het inhoudelijk debat over de punten, die de PVV aansnijdt uit de weg gaan, snijdt daarom ook geen hout. Niet zij gaan dat debat uit de weg, maar Wilders zelf doet dat door te provoceren.

Debatteren is de strijd aangaan, maar ook dat doet hij niet: bij de geringste tegenspraak roept hij, dat zijn tegenstanders hem demoniseren of plaats hij een jij-bak…..Wilders zelf plaatst zijn kiezers buiten de democratie orde.”

Een spannende en boeiende krant, dat dagblad Trouw. Het vergt soms heel wat van zijn lezers.

Ik maak me niet ongerust. Mijn twee ex-collega’s zullen er wel uit komen.

Bert de Jong

Naar Weerwater