Duo

Natrappen van K. en B.

Deze tijd is vol van historische momenten. Als iets zich voordoet wat belangrijk schijnt, wordt het historisch genoemd. Een voetbalwedstrijd, die extra opvalt, wordt snel tot 'historisch' gebombardeerd; een overwinning op het schaakbord, in het water, op de ijsbaan of een geslaagd concert gaan tegenwoordig de geschiedenisboeken in, die de omvang van de Dikke Van Dale krijgen..

Vergeet de wereld van de televisie niet. Daar wordt alleen maar geschiedenis gefabriceerd. In de talkshows, waar de actualiteit op de agenda staat, dienen de historische momenten zich aan als de gasten aan tafel echt wat te vertellen hebben.

Het was steeds zo, dat in de loop van de tijd duidelijk werd welke belangrijke gebeurtenissen als geschiedenis konden worden aangeduid en welke niet. Het leven is nu kennelijk anders geworden. Per etmaal, per maand, per week en zelfs per dag wordt scherpzinnig vastgesteld wat als historisch wordt gewaardeerd.

Sterker nog de televisie geeft niet alleen door wat historisch is, ze dient zichzelf als geschiedenis aan.

De televisie wordt als zodanig gewaardeerd. Door bijvoorbeeld de tv-recensent Willem Pekelder van Trouw, die in den regel zeer informatief en kritisch schrijft over wat er gaande is op en achter het scherm. Hij houdt je, zoals ook zijn collega's van andere kwalitteitskranten, op de hoogte van het doen en laten in de wereld van de televisie. Dus herinnerde hij zijn lezers er aan, dat de presentatoren Knevel en Van den Brink, die deze zomer voor de EO het nieuws behandelden in de talkshow op de late avond, hun laatste uitzending hadden gehad. Het duo Pauw en Witteman waren er al eerder dit jaar tegen de zomer gestopt.

Hun zendperiode was voorbij. Dat was niet bijzonders. Maar de laatste uitzending van de journalisten Knevel en Van den Brink werd door Pekelder 'een historisch moment' genoemd.

Hij verviel in het jargon van zijn sport-collega's, die graag historische certificaten uitdelen.

Te begrijpen. Die werken met doelpunten en cijfers en baseren daarop hun oordeel. De tv-recensenten laten zich ook verleiden door naar de dagelijkse cijfers van de kijkdichtheid. Waarom ook niet? De recensent in het Concertgebouw vindt de duur van het applaus ook maatgevend voor zijn waardering.

De sportjournalisten moeten tevreden zijn met sobere cijfers, maar bij de televisie komt er op aan of je de miljoen passeert. Dat is andere koek

De luisterdichtheid van het EO-duo Knevel en Van den Brink was op den duur minder dan die van het VARA-stel Pauw en Witteman. K. en B. waren niet zo goed als P. en W. Dat zou de oorzaak zijn.

Een kwestie van smaak en waardering van de persoon, die zich op het scherm vertoont. Cijfers liegen toch niet? Maar Pauw en Witteman konden ermee stoppen in de tijd dat de avonden korten werden en de vakanties begonnen. Er bestond minder behoefte voor het scherm te blijven zitten.

Vanwaar dan dat certificaat van Pekelder? Het moment, waarop Knevel en Van den Brink van het scherm verdwenen vond de recensent historisch, omdat zij zo slecht waren. Hun seizoen was beladen. Negatief dan.

Willem Pekelder was niet de enige, die bij wijze van afscheid meedeed aan het afbranden van het EO-duo. Ook zijn collega's van de kwaliteitsbladen trapten na en wen ik eveneens een rode kaart toe.

Het is waar, Knevel gleed uit toen hij in een uitzending kort na de vliegramp met de MH17 aan een nabestaande van een slachtoffer vroeg: "Hoe zou je broer er nu aan toe zijn?" De interviewer was vergeten, dat hij zich niet in een eigen EO-kring van gelovigen bevond maar in een uitzending van de publieke omroep.

De zo omstreden vraag kon ook als troost bedoeld zijn.

Aan het sterfbed van een zwager was ik er getuige van dat iemand tegen hem zei: "Ik ben eigenlijk jaloers op je, want jij bent straks voor Gods troon in de hemel." Gruwelijk taal. Pas later begreep ik, dat deze woorden als een bemoediging en ondersteuning waren bedoeld.

De blunder, dat zijn vraag verkeerd kon landen, is Knevel nagedragen. Herhaaldelijk.

Van Knevel en Van den Brink werd verondersteld, dat hun talkshow een duidelijke christelijke invalshoek zou hebben. Dat bleek niet het geval te zijn. Zij waren niet wars van vrolijkheid. Zij deden hun best er bij te horen. "Bij het wereldje van klatergoud", schrijft Pekelder.

Mag dat niet? Als ze het meer christelijk hadden gehouden met meer christelijke gasten aan tafel was het ook niet goed geweest.

Begrijp me goed. Ik was geen bewonderaar van K. en B. Evenmin van P. en W.

De politici en andere bekende Nederlanders met hun adviseurs hechten te veel aan hun beeld op het televisiescherm in de huiskamers in de sfeer van ontspanning als ze iets te vertellen hebben, terwijl dat niet de enige effectieve methode is om hun boodschap over te brengen. Ze geven de voorkeur aan de talkshows, die grappig moeten zijn.

De waardering voor deze rubrieken is overdreven. Als er een serie uitzendingen volgens de afspraken stopt, hoeft dat geen ‚historische moment’ genoemd worden en helemaal niet als zo’s serie in koor, elkaar naschrijvend, wordt afgebrand.

De onverdraagzaamheid en het gebrek aan begrip van de anders gezindte nu lijkt me eerder iets om als historie in de boeken terecht te komen.

Bert de Jong.

Terug naar Weerwater >>>>> Home