De zorg
Uitnodiging van de gruwelijke Zorg
Graag willen wij
praten over
uw sterven !
Of ik bereid was over mijn sterven te komen praten. Men wilde het hebben over onderwerpen als reanimeren, palliatieve sedatie en ook euthanasie.
Na een mooie avond in Amsterdam met een uitvoering in het Concertgebouw van het ontroerende levenslustige vioolconcert van Bruch vond ik thuis deze uitnodiging in de brievenbus gevouwen in een slordige en niet dichtgeplakte enveloppe.
Het was laat geworden. Maar voor het slapen gaan nam ik nog een onverdunde whisky om dit te kunnen verwerken. Wat was er aan de hand met mij? De brief kwam met de ouderwetse post van het gezondheidscentrum.
De plaats, datum en tijd stonden al vast: het Parkhuys aan de Bunuellaan om zeven uur ’s avonds over een week.
Het papier van de brief bevat onderaan een strookje, dat ik ingevuld met mijn naam en het aantal personen, dat ik mee zou willen nemen, bij de balie van het gezondheidscentrum moet inleveren. Ook bij bij verhindering verwachten ze van me het strookje met de aangevinkte regel van verhindering.
Ondanks de poverheid van de brief zag het er allemaal dwingend uit.
Geen zorg. De nacht na ontvangst van de missive van het gezondheidscentrum heb ik heerlijk geslapen.
Wel had ik weer een probleempje bij. Mogelijk ziet men mij in het medisch centrum als een kankerpatiënt, die is opgegeven.
Zo sta je er gekleurd op.
Via Google was het niet moeilijk inlichtingen te krijgen over het Parkhuys.
Op de instelling, die daar in een mooi gebouw is gevestigd, valt niets aan te merken. Het is een inloophuis voor iedereen, die kanker heeft of als nabestaande te maken met iemand die kanker had.
Men geeft daar geen medische adviezen, maar wel raad hoe om te gaan met de ongeneselijke zieken en hoe vlak voor de dood afscheid te nemen.
Geen kwaad woord over het Parkhuys, hoewel ik de neiging heb de Bunuellaan bij het wandelen en fietsen de komende tijd te mijden.
Maar het gezondheidscentrum zond mij de uitnodiging. Alsof ik een reddeloze kankerpatiënt zou kunnen zijn.
Er komt een moment, dat beter worden niet meer mogelijk is, aldus de verrassende brief. Volgt een opsomming hoe deze toestand kan ontstaan en wordt de vraag gesteld hoe daarmee om te gaan: ”Weet uw familie wat u in een dergelijke situatie wel of niet wil? Heeft u uw wensen in deze ooit besproken of op papier gezet?”
Wat is dit voor een gruwelijke zorg in de medische wereld? Je dwingend de weg te wijzen naar de komende dood, terwijl de opdracht en -om niet te zeggen - de roeping is de dood te voorkomen en zo ver mogelijk weg te duwen.
Het is allemaal reuze goed bedoeld. Die ontspoorde zorg door de sfeer van betutteling, die onder niet artsen kan heersen. Is niet van de laatste tijd. Circa vijfendertig jaar geleden, toen ik 55 jaar was geworden, moest ik voor een instelling van medische plaatselijke zorg een vragenlijst invullen, afgestemd op de oudere inwoners. Of ik nog in staat was de bushalte zelfstandig te bereiken en nog meer vragen van dat soort.
Nog niet zo lang geleden kreeg ik van het medisch centrum een eveneens dwingende, maar wel medische oproep me op de bepaalde datum en tijd te melden en wel in nuchtere staat en uitgerust met verse urine in een flesje. Het nut was om te voorkomen, dat ik diabeticus zou worden of geplaagd door andere aandoeningen. Ik heb gelaten voor wat het was en niet gemeld verhinderd te zijn.
Wie haalt het in zijn hoofd een 89-jarige met dit gedoe nog te plagen?
Bovendien er was een leuke rondreis gepland naar België, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland om Luther te herdenken. In Heidelberg liep ik 340 treden naar boven naar de trans van de kerktoren en weer terug uit eerbied voor de Catechismus, die daar beneden ruim 450 jaar geleden was geschreven. Uit respect voor dit reformatorisch leerstuk, waarmee ik jaren was geplaagd, maar dat daar in Heidelberg indruk op me maakte.
Op de uitnodiging over mijn levenseinde te praten ga ik niet in. Voorlopig blijf ik uit de buurt van het centrum. Het verzoek de griepprik te halen zal ik dit jaar misschien negeren. Zo groot is dat risico niet meer.
En hoe als het zonneklaar zo ver is
en bij ziekte beter worden niet meer mogelijk is?
Dan zal ik
met allen
die me lief tot zeer lief zijn
het bespreken;
hun vragen
beantwoorden.
Dan heb ik
de beroepsmatige Zorg,
met dank aan haar,
niet meer nodig.
Bert de Jong.