voetnoot

De auteur Arnon Grunberg schrijft elke dag een voetnoot op de eerste pagina van De Volkskrant, waarin hij zijn wijsheden en onwijsheden kwijt kan. Zo onthult hij, dat het televisieprogram Lubach (NPO3) een redactie van tien man rijk is, die elke grap in een uitzending geconcentreerd op elke millimeter controleert.

Opgelucht constateert de auteur, dat de schrijvende pers vrijer is dan de televisie en hij knoopt er de bede aan vast, dat de managers nooit te veel macht krijgen over kranten en tijdschriften.

Zo op het eerste gezicht heeft Grunberg niet te klagen over zijn krant. Voetnoten zijn per definitie erg klein. Of hij gebonden is aan 100 woorden weet ik niet, maar zijn dagelijkse schrijfsels groeien soms uit. En de eerste pagina van de krant past zich gewillig aan en krimpt de ruimte voor het echte nieuws is.

Ja, dat management. Niet dat het vroeger beter toeging.

We hadden minder last van managers en beheerden onze winkels en afdelingen zo goed mogelijk. Dat leidde soms tot enige chaos, maar ernstige ongelukken maakten we niet mee.

We lieten ooit een hoofdredacteur benoemen wiens belangrijkste taak volgens ons was erop toe te zien dat alles goed marcheerde. Zijn bezwaar was, dat hij niet geroutineerd was in het schrijven. Dat vonden we geen probleem. Dat schrijven deden wij immers.

Hoe het tegenwoordig met het management bij het dagblad Trouw en bij de Persgroep is gesteld, weet ik niet. Maar soms merk je wel eens iets aan de krant. Zoals het product van Trouw op de dag dat de genoemde voetnoot van Grunberg werd geplaatst.

Tussen Wassenaar en Den Haag is een nieuw museum voor moderne kunst gebouwd en ingericht. Het wordt binnenkort door onze koning geopend.

Er is een persconferentie gehouden, die klonk als een klok. De organisatie kan tevreden zijn. Trouw besteedde er veel papier aan.

Ik som op:

0 Een kwart van de eerste pagina (De aankondiging)

0 De helft van pagina drie. (Het bericht)

0 De complete eerste pagina van het katern De Verdieping (Weer een aankondiging

0 De pagina’s 2, 3 , 4 en 5 van De Verdieping

Henny de Lange schreef een mooi verhaal over de eigenaar en verzamelaar Joop van Caldenborgh en over het museum. Alleen maar lof.

Maar alsof dat allemaal niet genoeg was, deed Wim Boevink in zijn column op de laatste pagina van dezelfde krant het nog eens dunnetjes over. Hij vond alles aan het nieuwe museum edel. De kunst is er licht en ook nog groen. En Boevink typeerde het museum als een blijk van beschaving.

Zo recenseerde hij.

Nog waren de publicaties over het nieuwe museum in het dagblad Trouw niet uitgeput. Een paar dagen eerder stond in de katern Letter en Geest van de krant een verhaal van de vroegere redacteur Jaffe Vink, dat, je houdt het nauwelijks voor mogelijk, uitmondde in het nieuwe museum. Het had, meende hij, ergens in de havens van Rotterdam gebouwd moeten worden.

Boevink verwijst in zijn verslag naar dit vier pagina’s omvattende verhaal van zijn oud-collega Vink.

Het zijn nog twee handen op én buik zou je haast zeggen: want hij noemt de bijdrage van Vink een lyrisch en „een heerlijk stuk”

Onlangs vierde ik het jubileum 25 jaar geleden de krant wegens mijn leeftijd te hebben verlaten. Uiteraard,ik bemoei me nergens mee. Mijn indruk als lezer is echter, dat het ter redactie nog steeds ongeremd toe kan gaan. Er heersen nog koninkrijkjes.

Ze mogen wel uitkijken.

Straks wijst de Persgroep

de krant een machtige soort (zend)manager toe

en

zal het gebed van Grunberg

wat Trouw betreft

niet verhoord kunnen worden.

Bert de Jong