rabo

De meest betrouwbare bank in Nederland, de Rabo, heeft een boete gekregen van één miljard dollar, omdat dertig topmedewerkers meegedaan hebben aan de manipulatie van de rentes van de dagleningen. Zij sleepten zo onvoorstelbare bedragen binnen ten koste van hun klanten.

De vraag, die mij plaagt, is of ik m’n betaalrekening bij deze bank moet opzeggen. Dat doe je zo maar niet. Mijn vader was in de jaren dertig van de vorige eeuw lid van de Boerenleenbank in het dorp. Zijn rekeningnummer is voor mij onvergetelijk en bijna heilig: 191687. Het getal had vader op de buitenkant van de enveloppen geschreven, die ik bij de bank moest bezorgen.

Later, zelf als huisvader, was ik ook lid van de Boerenleenbank en bracht maandelijks daar een groot deel van de inhoud van het loonzakje, dat ik in ontvangst mocht nemen, naar de bank teneinde evenals mijn vader betalingen te kunnen gireren.

Enkele blauwe maandagen werkte ik op de kasafdeling van de toen nog bestaande Robaver aan het Rokin in Amsterdam. In de buurt van de loketten, waar de klanten zich meldden, mocht ik niet komen. Dat was werk voor vermoedelijk de hoger opgeleiden en de onberispelijk gekleden. Wij voerden achter in de zaal schriftelijk de betaalopdrachten uit. Onze zorg was vooral dat de schriftelijke kas bleef kloppen.

Een half uur voor sluitingstijd meldde zich een heer in pak en deponeerde op ons bureau opdrachten, die met spoed moest worden uitgevoerd. Dan ging het niet om de tientjes en honderdtjes die in den regel werden betaald, maar om bedragen boven de miljoen gulden. De heer had ons uitgelegd, dat het bedragen waren die tussen de banken werden uitgewisseld.

De Robaver, begreep ik, had meestal aan het eind van de dag veel geld over, waaraan nog kon worden verdiend. Het was een betaalverkeer op nationaal niveau.

Of toen al werd gesjoemeld met de dagrente, weet ik niet. Wie waren wij om daar achter te kunnen komen?

Allicht bekroop me soms de gedachten om op de betaalopdracht voor zo’n bedrag van een miljoen of meer mijn eigen banknummer in te vullen. M’n hele leven zou ik verder rijk kunnen zijn. Maar mijn werkomgeving was zo degelijk en betrouwbaar (de afdelingschef was zelfs een erkend dichter, wat wil je nog beter). Bovendien, elke morgen moest ik op tijd mijn kaartje in een prikklok duwen en dan zou ik echt in een gevangenis terecht komen.

Hoewel ik al jaren weer in de stad woon, berust onze rekening nog bij de Rabo in het dorp, waar we vroeger woonden. We worden herhaaldelijk uitgenodigd weer echt lid te worden en de plaatselijke gezelligheden bij te wonen.