angst

Enkele dagen voor ons vertrek naar Syrië deed zich een explosie voor op de verkeersweg van de internationale luchthaven naar Damascus. Van alle kanten moesten we de vraag beantwoorden of onze reis wel door zou gaan.

Bij ons geen vrees. De reisorganisatie had ons louter vriendelijke mensen beloofd.

De angst overviel me toen ik weer thuis het bericht las dat Amerikaanse militairen, aangevoerd door helikopters uit Irak, in de omgeving van de grensplaats Abu Kamal een bouwplaats hadden aangevallen en acht burgers gedood. Bij die aanval op de Boerderij Soekkarie kwamen een man en zijn vier kinderen om het leven.

Het doel van de aanval was volgens het Amerikaanse leger een netwerk van extremisten uit het Midden Oosten uit te schakelen, die Syrië gebruiken als doorgangsroute.

Abu Kamal ligt op de route van Damascus naar Bagdad. Die weg door de eindeloze woestijn hebben we uren lang gereden. Er was weinig verkeer en we konden ons moeilijk voorstellen dat de bestuurders van de trucks extremisten waren.

In Abu Kamal, dat aan de Eufraat en de grens met Irak ligt, zijn we niet geweest. Wel hadden we een lunchpauze in Café Bagdad dat aan de route ligt van de ‘extremisten’. Het is een romantische kleine oase met een waterbron en een Hollandse windmolen, die het water dieper weg oppompt.

Mijn postume angst was, dat de Amerikaanse militaire commandanten inlichtingen hadden gekregen, dat niet in een boerderij bij Abu Kamal maar in Café Bagdad zich extremisten ophielden, net in de tijd dat we uitpuften van de lange woestijnreis.

Het was daar een idyllisch oponthoud met vriendelijke mensen om ons heen. Maar je kunt nooit weten. Bovendien als je de meer dan 700 pagina’s van “Een spoor van vernieling” van de Amerikaanse schrijver Tim Weiner over de geschiedenis van de CIA hebt gelezen, weet je dat de Amerikaanse militaire acties en oorlogen dikwijls zijn gebaseerd op valse en gefantaseerde inlichtingen.

De Syrische regering heeft verontwaardigd gereageerd op deze grove agressie en schending van het grondgebied. Maar Damascus kan geen vuist maken, zoals ook in juni 2007 toen Israel met Amerikaanse steun een vermeende nucleaire installatie in Syrië verwoestte.

Postume angst is geen echte angst, maar het kan je overvallen. Wat is gebleven, is de overtuiging van de totale zinloosheid van het geweld in het Midden Oosten en in Syrië, waar de mensen onder een weliswaar weinig democratisch bewind vredelievend met elkaar samenwonen.

Bovenstaande alinea schreef ik vier jaar geleden. Het vredelievend met elkaar samenwonen is plotseling verdwenen