Het ijsje

tijdens het

borreluurtje

Ze zitten op de Grote Markt laat in de vrijdagmiddag op het uur van de borrel. Op een veilige afgepaste corona-afstand van een ieder. Smullen van een bescheiden ijsje van éen bolletje.

Ons is een mooie nazomers dag gegeven. Ik nader het tafeltje. “Dag Bert”, klinkt het opgewekt, als ik nog niet gepasseerd ben, “Hoe gaat het?”.

Ik herken haar niet. Het donkere haar geeft geen aanwijzing. Van het gezicht is door de zonnebril weinig te zien. Ze merkt mijn aarzeling na m’n “Hallo, wat leuk je weer te zien” en haalt de bril snel van haar neus.

Ze blijft onbekend. Het is niet de eerste keer, dat dit me overkomt. De kunst is het gesprek gaande te houden en met behulp van voorzichtige vragen achter de naam te komen, die het geheugen me niet meer heeft gegund.

Ik ben vertrouwelijker en dichterbij komen staan en hoor dat de twee een drukke en enerverende week doorleefd hebben. Haar collega beaamt dit van harte.

Ook bij haar collega ontdek ik geen glimp van herkenning. Ze is enigszins voller van lijf en leden.

De twee hadden uitgekeken naar dit moment van de week, vertellen ze, en zich het ijsje beloofd.


Zo gaat ons ‘borreluurtje’ verder, maar mijn gesprekstechniek en geheugen blijven falen.

Ik geef het op, breek af en zeg dat ik een afspraak heb en om vijf uur op het station moet zijn.

Roept zij me nog na: “Doe vooral de groeten aan Mieke”.

In die richting heb ik nog niet gezocht. Nieuwe mogelijkheden om onze ontmoeting echt te maken.

Ik loop toch door. Mijn afspraak kan ik niet laten wachten en was geen leugentje om mijn gezicht te kunnen redden.


Weer thuis breng ik Mieke de groeten over en speuren we de plaatsen af, waarin we leefden. Bridgen, recepties, concerten, reizen.

Het lukt niet. Een handicap is, dat mijn beschrijvingen van personen dikwijls gebrekkig zijn en ik kenmerkende details slecht opmerk.

Rest me nog te melden dat de Grote Markt van mijn mislukt weerzien is van Almere, de stad waar het plezierig wonen is en steeds boeiender en gezelliger wordt.


Vandaar ook, dat ik dit beroep doe op Facebook.


WIE O WIE ?


at zaterdagmiddag 11 september

dat ijsje op de Grote Markt in Almere.


Het gaat om een stukje van mijn leven, dat ik niet kwijt wens te raken.


Geen kwaad woord over Facebook.

Een kwestie van enkele minuten.

Rianne meldde zich. Ik had haar in lange tijd niet gezien.

We zijn elkaar niet kwijt.