Breebaart

De waarheid in het gedrang

Journalist Leonie Breebaart kan beter. Zij leidt de zaterdagse bijlage Letterengeest van het dagblad "Trouw"wekelijks in met een column, waarin ze steeds weet te verrassen. Breebaart onderscheidt zich van haar collega’s als Ephimenco van haar eigen krant of Holman van Het Parool van wie het onderwerp dikwijls makkelijk te raden valt omdat ze goed menen te weten wat er onder hun lezers leeft.

Ook de inhoud van deze cursiefjes (het vroegere woord voor column) bevat weinig nieuws, want ze herhalen hun visies en standpunten tot in den treure. Leonie Breebaart daarentegen komt in den regel met iets nieuws, met de boodschap van „hebben we daarover wel eens nagedacht?”. Uit haar geschrijf blijkt dan, dat het probleem, het ding, zeker aandacht het waard is.

Maar afgelopen zaterdag stortte Breebaart zich ook in het moderne populaire geschrijf.

Er was twee dagen eerder een zitting om afspraken te maken over het verloop van de rechtszitting tegen Wilders, die is aangeklaagd wegens discriminatie van een bevolkingsgroep door een zaal opgewonden mensen gescandeerd te laten roepen, dat het aantal Marokkanen in dit land verminderd moet worden en als politicus en bestuurder (hij liet ooit merken minister-president te willen worden) aankondigde dat te zullen regelen. Het Amsterdamse dagblad Het Parool offerde op de dag van de „regelzitting” zijn frontpagina op aan dit item met het halve hoofd van Wilders, dat alleen al de helft van de pagina besloeg.

Ja, als je dan die dag net bezig bent je stukje te schrijven, word je door je collega’s beïnvloed, mag ik veronderstellen.

Breebaart bedacht, dat als de populaire leider van de Socialistische Partij Emile Roemer zijn publiek had laten roepen ‚Minder miljonairs, minder miljonairs’ en het geschreeuw had beantwoord met de belofte dat als politicus te zullen regelen, dat dit ongeveer hetzelfde was wat Wilders had laten regisseren.

Wie weet? Je gaat echter als journalist wel de fout in appels met peren te vergelijken, laat ik zeggen olifanten met mieren. Miljonairs zijn een aantal lieden, die aardig geboerd hebben in hun leven of geërfd hebben. Ze vormen geen bevolkingsgroep, die niet gewenst is en verminderd dient te worden.

Verder vervalt Breebaart in de stijl van in- en uitpraten, waarvan haar dagblad en andere kranten in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw werd verlost.

Haar vraag is of Wilders zijn oproep had gedaan als een ‚toffe peer’ of als een ‚engerd’. Geen van beide. Het was nog erger. Hij stond daar als dreigende politicus.

Was hij wel serieus?, is haar volgende vraag.

Antwoord: Bloedserieus en als zodanig kwam het over en werd het herhaaldelijk uitgezonden per tv.

Nou ja, vervolgt Breebaart, hij zei het toch tegen ‚goudeerlijk volk’ en niet tegen ‚een explosieve meute’.?

Mag zijn, maar ik waag me ook aan een vergelijking. In de jaren van de vorige eeuw tussen de twee wereldoorlogen waren onze oosterburen als toehoorders in politieke bijeenkomsten een goudeerlijk volk.

Zij hadden het inderdaad niet ‚gewust’, maar later wel geweten, zoals wij ook.

Met blijvende waardering voor Breebaart, terwijl ze het verschil tussen appels en peren niet zag, kwam ze in een tweede journalistieke valkuil terecht: het doodchecken van een goed verhaal..

Ik had het over het in- en uitpraten. Een verhaal kan ook doodgerelativeerd worden, waardoor de waarheid waarnaar de rechters speuren wordt gecamoufleerd.

Voor het ontdekken van deze waarheid is geen grofgeschut nodig.

Inderdaad, Breebaart kan beter.

Bert de Jong.

Terug naar Weerwater >>>>> Home