dam

Prooi van de planners

Het eiland is niet meer

Een prelude op de Floriade

Het eiland is niet meer. Eenentwintig jaar lang hebben we over het Weerwater er op uit mogen kijken.

Het was bij het kopen van het appartement aanbevolen.

Het oereiland. Verrezen als het was uit het drooggemalen IJsselmeer, teruggeven aan de natuur en gegund aan uitheemse grazers om onbeheerste wildgroei tegen te gaan.

Onbewoond en slechts bereikbaar met wiebelende bootjes.

Een laatste blik op het eiland, dat zich nog even in de kleurenpracht van de herfst heeft getooid.

Een droevig afscheid. We hadden het kunnen weten.

Een dag later ontdekte ik een dam, die aan de andere kant was gestort, niet zo maar een voetpad voor geïnteresseerde wandelaars, maar een verharde weg, waarover vrachtauto’s kunnen rijden.

Het eiland bestaat niet meer.

Een prooi van planners.

Een verdrietig afscheid. Onafwendbaar.

De stad Almere is bruisend genoemd en heeft daarmee een prijs gewonnen. Ze wil leven en verlangt ruimte.

Dat eiland lag in de weg.

Zo moeilijk is het niet dat stukje natuur in een bestemmingsplan op te nemen, dat de city nog bruisende zal maken.

We raken er aan gewend. Links verder weg aan het Weerwater ligt de A-weg, de zogenoemde levensader tussen de Amsterdamse agglomeratie en de noordelijke provincies. Het asfalt is verdubbeld en de vier banen zijn er acht geworden. Ten koste van de honderden gekapte bomen.

De steden woelen om verandering en willen bruisen.

Het afscheid van het eiland is niet te vermijden;

doet de burger pijn.

Is meer dan een peu mourir.

We hadden het kunnen weten. De stad is de Floriade beloofd, de internationale land- tuinbouwtentoonstelling, die om de vijf jaar wordt gehouden.

Aan het eind van de geplempte dam op het eiland zag ik al een stukje aangebrachte cultuur, een perceeltje groen, mogelijk de eerste plantjes van het befaamde agrarische evenement, dat jaren voorbereiding vergt.

Een doekje voor het bloeden de Floriade die na het zomerseizoen 2022 weer verdwijnt?

Ons burgers is na het evenement, dat door de sombere Almeerders van de PVV en geestverwanten als een mislukking is voorspeld, een mooi stukje stad beloofd als een voorbeeld voor de toekomst. Zou het? Het mag toch niet teveel verlies opleveren?

Op de achterpagina van het dagblad „Trouw” mijmert columnist Rob Schouten, die zich in zijn stukjes voortdurend ouder gaat voelen, over de herfst.

De tuinman (hij had op hogere leeftijd de behoefte een tuintje te onderhouden) voelt volgens hem de ondergang der dingen. Schouten constateert: