Slot

Over de laatste keer, dat ik mijn oudere broer bezocht in het verpleeghuis van de Helpende Handen schreef ik: " Ik voel me een toeschouwer, die weer gaat vertrekken .

De boterham is er nog niet. De tijd lijkt stil te staan. Men leeft hier in het niets. De vrouw naast me kijkt onophoudelijk naar me. Ze heeft zachtblauwe vriendelijke ogen. De rest is ingedut op dit uur van de dag.

In dat niets voel ik een blik op me. Dwingend. Kijk rond. Mijn oudere broer heeft me gevonden. Hij zit bij het raam aan de andere kant van de huismerken. Ik steek mijn hand op. Hij zwaait terug. Enthousiast. Alsof we elkaar na lange tijd weer ontmoetten."

Een onbetaalbaar moment. Toen het weer nog toeliet buiten op het terrein van het verpleeghuis te wandelen, was Wims oudste zoon Arie er ook. Hij was opa geworden en had in deze functie als oppasser zijn kleinkind meegenomen van, schatte ik, een week over vier. Overgrootvader Wim zat op het bankje en oma, Wims schoondochter, had het kindje in zijn armen geschoven. Ons gesprek ging door en Wim neuriede in een hoog register met een stem die menselijkerwijs onmogelijk scheen een wiegenliedje. Helder en duidelijk. Zonder ophouden naar het scheen. Los van het ogenblik, waarin hij alleen kon leven.

Het laatste woord, dat ik nog van hem verstond was: "ophouden ! ". Precies op de toon, waarop moeder dat riep, wanneer ons geravot haar teveel was geworden. Ophouden. Ik hoorde het haar weer roepen.

Het laatste. Mijn oudere broer komt niet meer voor een medische behandeling in aanmerking nu hij getroffen is door een herseninfarct.

Hij heeft ons tal van keren het afscheidnemen gegund en volop de gelegenheid gegeven.

Voor hem is het afhandelen geworden. Als medicus, met name als oncoloog was hij specialist op dit grensgebied.

Zal hij bij benadering intuïtief besef hebben van zijn afhandeling?

Dat lijden zou voor mij ondragelijk zijn. Maar mijn oudere broer moet wijzer zijn geweest, zoals immer.

Kort na het schrijven van dit bericht is Wim overleden.

P. S.

Mijn oudere broer lag en ligt na aan mijn hart. Tijdens de afscheidsbijeenkomst in de Dorpskerk ven Abcoude heb ik het volgende gesproken.

Zes kinderen, geboren in Beilen, het hartje van Drenthe. Wim, de oudste is na een leven van meer dan 88 jaar overleden. Hij is de eerste van ons, die henen is gegaan. En dat is vreemd, onwennig en bedreigend. Lees het vervolg >>>>Klik