walhalla

In de warrige wereld van Facebook verdwaal ik voortdurend. Het werkwoord 'delen', dat voor mij een onbekende betekenis heeft gekregen, is de oorzaak.

Op de lagere school was 'delen' belangrijk. Je werd geleerd hoe goed het was wat je had thuis of op school te 'delen' en dat eerlijk te doen.

Boeiender vond ik het 'delen' van getallen. Dat maakte het rekenen pas interessant. Hoe langer de staartsommen, hoe mooier.

Ouder en wijzer geworden, ontdek je dat het hebben van een overtuiging, een mening en een goede gedachte 'gedeeld' kan worden met een ander. Er kon wat worden 'afgedeeld'. Met overgave. Soms tot diep in de nacht.

'Delen' is overdragen van een part van wat je eigendom is. Als ik achter mijn computer zit en schrijf kan en mag iedereen over mijn schouders heen meelezen. Niet echt uiteraard. Mijn concentratie zou direct verdampen; ik kreeg geen letter meer op het scherm.

In de eerste plaats schrijf je voor jezelf alsof je zeer privé met jezelf in gesprek bent. Niettemin voel ik de aanwezigheid van een denkbeeldige lezer als een steun in de rug.

Kort geleden ontdekte ik op het scherm, waarop ik een pagina van mijn website had gecomponeerd, verscholen in de knoppenbalk een klein wit vierkantje met een pijltje in het hart, dat naar boven wijst. Onder het vierkantje staat het woordje "Deel".

De taal is dikwijls onmachtig. Een geïsoleerd simpel woord helemaal.

Afgaande op dat 'deel', klikte ik op het onschuldige witte vakje en koos na voor Facebook.

Met afschrikwekkende gevolgen van dien. Alsof ik als een enigszins gedementeerde in een vreemde stad dwaalde en weg noch richting wist.

Je bent in een soort walhalla terecht gekomen. In die wazige wereld ontmoet je niettemin weer bekenden. Kleinzoon Sander kwam ik tegen, die met Yan en nog 13 andere vwo'ers meldt dat hij in Toscane is: „Wat een mooie streek. Wel jammer dat bijna niemand engels of frans spreekt. Maar voor de rest prima. Het is echt een tocht van 19 uur waard." Of kleinzoon Thimo, die op een tuindersbedrijf stage loopt en laat weten een boom te hebben omgezaagd en uitgegraven. De boom stond in de weg op het bedrijf.

Of onze vriendin die zelf aardige opnames maakt, maar haast dagelijks een foto doorgeeft, die haar ergens is opgevallen. Vooral het Amsterdam van vroeger heeft haar aandacht. Altijd mooi om naar te kijken. Ga zo maar door.

Een achterneef uit Australië, die met zijn jacht nu het zuidelijk halfrond afvaart en dan de schrijfster van tal van niet literair erkende, maar wel goed verkochte boeken, die trouw meldt wat ze heeft gedaan en juichend schrijft, dat het eerste hoofdstuk van haar volgende roman al voltooid is. Zij en haar uitgever weten wat p.r. is. Ik noem geen namen.

Een uitzondering maak ik voor de dichter-predikant Jaap Zijlstra die na een ernstige aandoening in zijn hersenen wonderbaarlijk weer terugkeerde in het land der levenden en creatiever is dan ooit tevoren en -ook weer dagelijks - een gedicht produceert en deze laat meelezen.

Dit moet het moderne ‚delen’ zijn: het meeleven, het meemaken en het meelezen.

Door het verleidelijke witte vierkantje kwam ik ook in de Twitter-wereld van de vogelgeluidjes. Geen walhalla dus, een mini-paradijs misschien. Het gaat daar rustiger toe. Dat wil zeggen, de elite heeft zich er meer meester van gemaakt. Politici twitteren in één regeltje hun reacties rond, die worden opgevangen door volgelingen. Ik heb ook volgelingen, maar die zijn op twee handen te tellen.

Het is intussen duidelijk dat ik mijn schrijfsels op de website Weerwater

afschiet in het luchtruim van Facebook en Twitter. De overeenkomst tussen het digitale walhalla en paradijsje is, dat je er goed moet oppassen. Dat heb ik onderhand geleerd.

Het laten lezen op het papier van kranten, boeken en periodieken, schept afstand. De echte lezer van het papier ademt niet in je nek. Dat hij zich over je schrijfsels heeft kwaad gemaakt of met instemming en waardering heeft gelezen, hoor je niet direct. Pas na jaren kun je meT vriendelijke reacties worden verrast.

In het, zeg maar, walhalla en paradijsje, gaat het anders. Je schrijft persoonlijker, openhartiger. Kwetsbaarder dus. In die semi-wereld kun je sneller worden verfoeid en zelfs onthoofd voelen.

Tegelijk ervaar je door reacties van dikwijls enkele woorden meeleven en troost dicht om je heen.

Dit geeft een nieuwe inhoud

aan het werkwoord „delen”

en aan het leven met elkaar

in dit heden.

Bert de Jong

Terug naar Weerwater >>>>>> Home