Niet ver

Bagdad

Adri Vermaat, de ombudsman van het dagblad Trouw, schrijft dat er een aanmerkelijk verschil bestaat tussen de impact van de berichtgeving over rampen en aanslagen en de algemene rouw, die het gevolg is.

Is wat er recent in Istanbul en Ankara is gebeurd minder erg dan in Parijs of Brussel? De ene dood is toch niet tragischer dan de ander? Dit zijn onder meer de vragen, die onder de lezers van het dagblad leven en de ombudsman van een krant moet beantwoorden.

Nieuws van dichtbij maakt meer indruk. Wat verder van huis voorvalt, wordt van minder belang geacht en heeft minder impact. Vermaat noemt het voorbeeld van een busongeluk in de buurt van het Spaanse Tarragona met als gevolg dertien doden. Het gebeurde onlangs. Het was een bericht in de Nederlandse kranten van vier, vijf zinnen. Maar, o wee, wanneer de bus ergens in een Nederlandse polder was verongelukt, de krantenpagina’s zouden te klein zijn geweest. Wel werd voor alle zekerheid nog geïnformeerd of er landgenoten in de bus zaten. Dan was het niet bij die paar regels gebleven. Zo werkt het in de journalistiek.

In België wordt massaal gerouwd en ook in Nederland is de impact op de aanslagen in Brussel groot. Het is zo dichtbij gekomen. Maar wat heet ‚dichtbij’? Zou het verschil in impact zo aanmerkelijk zijn als Trouws ombudsman veronderstelt? Met een busongeluk in Spanje is dat wel duidelijk. Maar de aanslagen op luchthavens, treinstations, metro’s en stadions en overal tallozen door de gemene spijkerbommen worden gedood of verwond, deze moordaanslagen zijn een ander verhaal.

Er is een internationale oorlog gaande tegen de terreur, gericht op de burgerbevolking. Istanbul en Ankara zijn niet veel verder weg dan Parijs en Brussel. Als je in Turkije bent, ligt aan de andere kant van de grens onder meer Syrië.

In de herfst van 2009 reisden we in Syrië. Weer thuis zien we enkele jaren later op de televisie en in de kranten de verwoestingen als gevolg van de burgeroorlog: Hama, de stad van de reusachtige waterraderen, Bakarha en Aleppo. Gebouwen, die we ons herinnerden liggen in puin. De indrukwekkende ruïnes uit de klassieke oudheid van de oasestad Palmyra in het noorden, die we bewonderden, zijn door de gevechten veranderd in hopen steen.

We keken op de daarvoor aangelegde parkeerplaatsen over de mooie hoofdstad Damascus en blijven nu hopen dat deze stad voor erger gespaard zal blijven.

Laat ik stoppen met dit reisverslag en het ook niet hebben over mijn ontmoeting met gevluchte christenen van elders en leden van andere minderheden die toen bescherming hadden gevonden in Syrië. Ze hebben verder moeten vluchten.

Je ervaart dit alles niet als incidenten ver van je bed.

Het i s niet ver.

Op het moment, dat ik schrijf schiet het volgende bericht van NU. nl op mijn scherm:

Bij een zelfmoordaanslag in de plaats Iskandariyah, ten zuiden van Bagdad, zijn vrijdag zeker 30 mensen om het leven gekomen. Na een voetbalwedstrijd blies een man zichzelf op bij het stadion. Onder de doden bevindt zich ook de burgemeester van de stad, zo meldt persbureau AFP.

In de stad leven zowel soennieten als sjiieten. Het terugdringen van de Islamitische Staat in de regio staat hoog op de prioriteitenlijst van Irak. Het gebied wordt overspoeld door guerilla-acties van IS-strijders. Begin van de maand kwamen er nog 47 mensen om het leven toen een autobom ontplofte, de dodelijkste aanval in een jaar tijd.

Bagdad ligt in deze jaren dat de globalisering zo doorzet niet ver weg. Het is een miserabele illusie, dat ons bed optimaal veilig staat en de nare dingen haast vanzelfsprekend buiten de vaderlandse grenzen zich afspelen.