Zorg

Mijn broer woont aan de Laan van de Helende Meesters. Een toepasselijke naam, want hij was als medicus in zijn arbeidzaam leven een helende meester. Niet dat hij als gepensioneerde nu in een buurt woont waar rustende artsen zich waardig gevestigd hebben. De naam van de laan slaat op het ziekenhuis, dat daar is gebouwd en waar de helende meesters nog actief zijn.

Wim is ondergebracht aan de andere kant van de laan in Amstelveen, waar niet de helende meesters heersen, maar de helpende handen worden gestrekt.

Vandaag was het zomer en weer voor Zandvoort aan de zee. Het lukte het doel te bereiken zonder noemenswaardige incidenten. Wel moesten we als "oude mannetjes" een scheldpartij laten welgevallen omdat een haastige onvolwassen bromfietsberijder van mening was dat we op het zebrapad niet snel genoeg liepen. Eigenlijk ontzegde hij ons het recht ons in de openbare ruimte te bevinden en daarvan gebruik te maken. Ik had dat de blaag duidelijk willen maken. Maar hij racete weer weg zonder op een woord te wachten.

We reden gebruik makend van het ingewikkelde busnet vorstelijk over s' heeren wegen alsof ze alleen voor ons waren aangelegd. Wim zoog het in, herkende kruispunten, gebouwen en bruggen, maar slaagde er niet in het te duiden.

Zandvoort heeft het incident met de bromfietser uitgewist.

Een brede trap leidt daar van het strand naar de boulevard. Het is tijd voor de terugreis. Wim heeft een ferme tred; geen trap is hem te hoog. Hij is voorzichtig; heeft een sterke innerlijke drang tot lijfsbehoud; een scherp bewustzijn, dat het leven veel riskanter is geworden.

Bij zijn stap op de eerste trede raakt hij in de war. Zijn gevoeld voor richting is verdwenen. Zijn systemen kloppen niet meer. Een trap loop je aldus op: in je rechter hand houd je de leuning vast en in je linker hand klem je de wandelstok. Hiermee worden de treden eerst betast. Zijn zicht is niet meer zo scherp.

De complicatie is, dat de leuning zich aan de rechter kant bevindt. Maar hij weet niet hoe steun te vinden bij de ijzeren leuning, omdat dat de wandelstok zich in zijn rechter hand zit. Het gaat iet. Na wat gestuntel komt hij toch tot de conclusie, dat hij naar de linker leuning van de brede Zandvoortse trap moet.

Wim komt weer in beweging, maar dreigt te struikelen.

Twee meisjes van de leeftijd van de brommer, schieten toe en willen ieder aan een kant hem een arm geven en naar de andere kant brengen.

Het is echt waar, hij slaat ze van zich af als ze blijven aandringen en gaat halsstarrig op de grond zitten. Het mag niet gebeuren.

Ik spreek hem vermanend toe. Misschien schreeuw ik het wel. "Dat is gemeend en heel, heel lief wat de meisjes willen. En jij duwt ze weg. Zo gek doe je toch niet."

Nog meer gooi ik eruit.Geen letter bereikt hem.

Ik krijg de neiging ook schutterig te gaan zitten voor eventuele hulp. Maar de meisjes zijn al op het strand verdwenen.

Wim staat weer op, loopt naar de linker kant van de trap en begint terugreis naar de Laan van de Helende Meesters, waar de helpende landen reeds op hem wachten.

Wat weet ik ervan hoe het daar toegaat? Waren de helpende handen hem teveel geworden? Was het getast aan zijn lijf niet meer te verwerken? Ik weet dat niet; vermoed het. Anders weiger je toch niet spontane en lieve hulp?

Als ik over hem schrijf, over hoe zijn bestaan zo geworden is, lijkt het dat ik het ook over mezelf heb; of je ongewild toch ook over jezelf bezig bent.

Wim hebben we weer naar de Laan van de Helende Meesters gebracht, is weer door de zachte helpende handen ontvangen, die binnen enkele minuten het warme eten voor hem op tafel zetten. De zachte zorg. Het smaakte hem.

De Laan ven Helende meesters. Wij staan aan de zijde waar de helpende handen nog bezig zijn; aan deze aan de kant van de laan, waar de zorg meester.

Een laan kan maar een naam hebben.

Laan de van Helende Meesters.

Wim eet zijn warme hap en is zich geen Zandvoorts meisje meer bewust.

De Amstelveense naamgevende commissieleden en ambtenaren hadden evenveel reden de volgende namen te adviseren:

Laan van de Helpende Handen

had ook gekund.

Of

Laan van de Verzachtende Zorg.

Bert de Jong.

Terug naar Weerwater

Home