Hoop

Onbekende krachten

van Facebook

Een dagboek

meer dan een

herinnering

Een haat- en liefdesverhouding heb ik met internet en zijn apparatuur: de grote computer op het bureau, de iPad, die mee gaat op reis en de smartphone in mijn broekzak om niet te verdwalen.

Ik ben met al dat spul met plezier ouder geworden. Maar helaas de wet van de remmende voorsprong blijkt al te juist te zijn als de tegenwind sterk is.

De digitale ontwikkelingen zijn stormachtig en bedreigend geworden. Hinderlijke, opdringerige geluiden en onbenullige filmpjes, die aan de apparaten ontsnappen. Een lange lijst van klachten beslaat een a-viertje.

Soms heb je de drang de hele boel in de nieuwe ondergrondse containers voor het huis te mikken en het leven van zeg vijftig jaar geleden te hervatten.

Maar als je vertwijfeld de stilte elders hebt gezocht, is de eerste vraag aan de balie van het hotel of er WiF op de kamer is en hoe sterk.

De wereld rondom kan niet zonder je interesse blijven bestaan.

De liefde voor het volle leven wint het weer.

Het is waar op het wereldwijde web ben je overgeleverd aan onbekende krachten. Als in een verzonden of ontvangen email een stad of streek wordt genoemd, komen snel aanbiedingen binnen voor hotels.

Het bestellen van een boek heeft ook voordelen. Bol.com en serieuzere boekverkopers zenden na een koop snel een lijstje van boeken, die stellig in de smaak zullen vallen. De aanbevelingen zijn lang niet gek. Alsof je door een begripvolle verkoper langs de boekenplanken van de zaak wordt geleid.

We ervaren het, Facebook is leuk, maar moeilijk in de vingers te houden. De hele wereld dwarrelt op de schermen voorbij in foto’s en filmpjes. Er worden vrienden en vriendinnen voorgesteld, die je vaag bekend zijn.

Wat je tegenkomt is met enkele uitzonderingen leuk en optimistisch in tegenstelling tot de dagelijkse fatale nieuwsstroom. En dan zijn daar de selfies, die bewijzen dat men in de vakantie op het mooiste plekje is aangekomen.

Er wordt gedeeld bij het leven. Gedeeld wat mooi en nuttig is. Het optimisme bruist over je heen. Een mooie en gelukkige wereld wordt getoond op de schermpjes. Gevangen in een nauw frame. Een schijnwereld.

Toch. Ik moet argeloos op een knop hebben gedrukt, toen ik online bezig was met Facebook of iets anders. Facebook berichtte ‚beste Bert’, dat ze een herinnering had gevonden van drie jaar geleden. Geen vriendin of vriend, zo maar een herinnering, die ik leuk zou vinden.

Ik klikte en er kwam een dagboek tevoorschijn van cruise, die wie drie jaar geleden maakten met de Regatta van Miami naar Manaus in het hartje van Brazilië en weer terug.

Hoe gaat het met zo’n dagboek? Wat geschreven is zet je snel van je af. Gedaan is, is gedaan. Het is verleden tijd.

Zo verging het ook dit dagboek.

En daar was het, opgediept uit de diepe put van de vergetelijkheid.

Op de laatste dag van het door Facebook als herinnering aangereikte dagboek had ik genoteerd:

Een bootreis werkt verslavend. Een cruiseschip is een goed doordacht perfect mechanisch geheel en meer dan de optelling van de duizenden en duizenden onderdelen.

Het van boord stappen na meer dan drie weken is moeilijk. Het afscheid is zwaar.

De verste stad van die reis was Manaus aan de Amazone in het hart van Brazilië.

Het vergeten dagboek meldt:

Van de rijkdom van vroeger heeft de kerk in Manaus minder geprofiteerd. De kathedraal is sober gehouden. Geen rooms-katholieke uitbundigheid. Geld voor een kerkorgel was er niet. Geen probleem. Een bandje en een koor houden in de dienst de vaart er in. Naar de preek van de priester werd ademloos geluisterd. Zijn beloning een hartelijk applaus. De kerkgangers begroeten en kussen elkaar. We hadden geen woord van de preek verstaan, maar de oproep elkaar te zoeken, begrepen we. Een kerkdienst om niet snel te vergeten, vooral als je deze samenkomsten en het gekus niet gewend bent.

Over de tocht in het algemeen meldt het dagboek:

De zee is wijd en verandert per seconde.

De Regatta is klein in verhouding tot lucht, wolken en water.

Niet dat ons iets zal overkomen.

Volgens de statistieken zeker niet.

Wat is zeker? Voor de aankomst in Manaus was de nationale herdenking van het neerschieten boven Oekraïne van de Mh17, waarin met de vele slachtoffers mijn nicht Annet en haar man Wim als passagiers zaten.

Het dagboek verder:

Van Annet zijn een "stuk bekken, wervel, ellepijp en spaakbeen gevonden. Haar trouwring is nu ook terecht.", mailde Arie, de oudere broer van Annet, de familie.

Dat zijn feiten. Zo is het gegaan, zo is het geweest.

De zee is wijd en geeft ruimte aan het denken.

Arie, inmiddels de 60 gepasseerd, is als leraar en conrector het onderwijs trouw gebleven. Hij nam deel aan de nationale herdenking.

Het dagboek:

Arie liet op Facebook weten:

Al 36 jaar werk ik met naamlijsten.

Deze naamlijst te mogen voorlezen

kost me hartvezels

en brokken in de keel.

Het had niet gemogen.

Ik heb Arie per omgaande geantwoord; nooit zat ik zo verlegen om woorden.

Juist op de dag, waarop Facebook het dagboek van drie jaar geleden opdiepte, verbond ze het heden stevig met het verleden. Ik mag dan geschreven hebben over de schijnwereld, die Facebook weet te presenteren; de helft van deze bewering is bij deze gewist.

Toen Facebook mij veraste met de herinnering die „Beste Bert” zou kunnen waarderen, die dag berichtte mijn neef Arie door middel van Facebook:

De bomen van mijn omgekomen zusje en zwager (Mh17) hebben het niet gered. We hebben vandaag nieuwe geplant. Mh17 blijft in het nieuws. Wonden blijven open.

Arie de Jong heeft aan zijn bericht twee foto’s toegevoegd.

Arie plant de nieuwe boom voor Annet.