Flora

N a e e n s a a i p a n o r a m a

een vrolijke boulevard

Net begonnen in de journalistiek legde de chef mij uit, dat het nieuws op straat ligt. En bij wijze van spreken stuurde hij me de deur uit. Het probleem was, dat ik door de stad lopend of fietsend geen flintertje nieuws ontdekte. Elke dag hetzelfde; er deed zich zelden iets voor en wanneer er iets gebeurde, vond ik het geen nieuws.

De tijden zijn veranderd.

Nu ik gepensioneerd ben (al 25 jaar) en thuis uit het raam kijk naar het Weerwater, dient het nieuws zich bijna dagelijks aan. Want boven het eiland in het Weerwater en naaste omgeving hangt dreigend een bestemmingsplan, dat in het stadhuis ter inzage ligt.

Dit is de tijd om bezwaren in te dienen.

De buurman heeft al op een tekening ontdekt, dat aan de andere kant van het water een straat zal worden aangelegd precies in de richting van ons woongebouw. De auto’s daar schijnen met hun lichten rechtstreeks in onze ramen, zo voorspelt hij.

In het plan hebben meelevende en politiek bewuste buurtgenoten ontdekt, dat in de nieuwe wijk in het centrum van Almere huizen worden gebouwd, die zo duurzaam zullen zijn, dat er geen energie van elders nodig is. Dus zonnepanelen op het dak en in de tuin en ook molens voor de windenergie.

Alleen die molens al, die op de fantasie-foto’s een bescheiden indruk maakten van molentjes te zijn -hoog- in- de- wind. Punten genoeg om over te politiseren.

Terug naar ons eiland. Een kleine wildernis, de Oostvaardersplassen (hier niet ver vandaan) in zakformaat. Alleen heeft het beheer de grote grazers er weer vanaf gehaald, zodat het daar geen kale boel werd.

Een oud-collega, die zijn rust had gevonden in een nog niet door het moderne leven aangetast waterrijk gebied, stond op ons balkon deskundig uit te kijken over het Weerwater en riep enthousiaste uit: „Bert, dat is hier puur natuur, puur natuur, weet je”

Ik sprak hem niet tegen. Twintig jaren keken we uit op het pure van de natuur. Geen twijfel. Maar het uitzicht was veelal grijs en grauw. De herfst moest kleur brengen. Maar het loof aan de overkant leverde nimmer het feest van de Indian summer op. En in het voorjaar ontbrak evenzeer de nuance.

Alle respect voor de natuur. Maar ze dient geholpen te worden, een zetje te krijgen. Dan ontstaan parken, ontplooit zich het stedelijk groen en ontwikkelen zich landschappen, die toegankelijk zijn. Niet alleen voor fanatieke aanbidders van de natuur.

De natuur van de Oostvaardersplassen is een probleem geworden. Hoe puur daar ook door grote en kleine dieren geleefd en daar gestorven wordt, er is wel een kale uitgestrektheid ontstaan. Het groen kreeg er nooit een kans door de grote grazers.

Mijn oud- collega heb ik uitgelegd waarom ik de aantasting van de pure natuur aan de overkant door de stedelijke plannen geen ramp vond.

Deze (nep)foto, die is afgedrukt in de toelichting van de gemeente op het bestemmingsplan, geeft niet de werkelijkheid weer, maar hoe het zou kunnen worden.

Wellicht ben ik bij leven en welzijn in die tijd aan huis gebonden. Zeker is dat ik dan meer door de verrekijker zal kijken naar het eiland. staat.

Achter de geplande boulevard wordt binnenkort geschoffeld, gepoot, geplant en gezaagd om in 2022 de Floriade mogelijk te maken.

Deze wereldtentoonstelling van de tuinbouw, die om de tien jaar wordt gehouden, bezorgde de organiserende Nederlandse steden steeds een financiële strop. Maar men hield er een mooi park en een fraaie stadsdeel aan over.

Je offert er een stukje wildernis aan op en krijgt iets moois voor terug.

Een overheid, die optimistisch aan dit alles werkt en de laatste decennia al kans heeft gezien een mooie stad in de polder neer te zetten, verdient waardering en steun in deze tijd, waarin goede woorden voor politiek en bestuur vreemd zijn en haast als vloeken in de kerk klinken.

Bert de Jong

TERUG NAAR WEERWATER >>>>>> Home