Feest op Bali….
Voor God,
de familie en
de doden
Het is feest op Bali:
Galungan, voor God en de familie
.
Deze aanduiding is niet van mij, maar is de openingskop op de eerste pagina van de Engelse editie van de Jakarta Post van donderdag 2 februari. We hebben dat feest de eerste februari beleefd, terwijl we over het eiland rondreden.
Miljoenen Balinese hindoes vierden vroom en vrolijk de overwinning van het goede (dharma) op het kwade (adharma). De straten van Denpassar waren bijna leeg en de kantoren en de winkels gesloten.
De inwoners van de stad waren teruggekeerd naar hun geboortedorpen om daar te bidden en zich verbonden te voelen met hun familieleden en hun overleden verwanten.
Onze chauffeur, zoals iedereen gekleed in het smetteloos wit van deze dag, meldde zich om negen uur. Hij stelde voor de tocht over het eiland te laten duren tot ‘s middags drie uur. Dan had hij nog tijd genoeg naar zijn dorp te rijden en daar mee te doen aan de ceremonieën.
Kent Bali in de omgeving van Denpassar alleen maar files, deze dag waren de wegen bijna leeg. Iedereen bleek zijn bestemming al bereikt te hebben.
Het eiland is, wat wij vroeger zo noemden, ‘s zondags geworden. De toeristen zijn minder belangrijk. Het gaat om de familie, de zielen van de overledenen en om God, Shiwa of hoe Hij in het boeddhisme ook mag heten.
Om de 210 dagen worden deze contacten voor leven en dood gezocht. Het economische, het zakelijke leven wijkt voor de religie. En men voelt zich er gelukkig bij. Men ontvlucht de steden Denpassar en Singaraja, waar men werk heeft gevonden voor het levensonderhoud; men verlaat de drukke stad om zich te koesteren in de vertrouwde omgeving van vroeger.
Dagen tevoren kregen we in het hotel al te horen hoe men zich verheugde op deze bijzondere vakantie, hoe lang de rit naar het geboortedorp ook mocht zijn.
Onze chauffeur had ’s morgens zijn offers gebracht en zijn gebed gedaan in zijn huistempel. Het doordringend geklingel van het zilveren belletje van de priester in het dorp, waar we zijn gestopt, leidt de gebeden van kind en grijsaard, van jong en oud. De religie hier kent geen voorkeur voor de leeftijd en de leeftijd niet voor de religie. Alles spreekt vanzelf. Het besprenkelen met het heilige water als teken van zuivering en het brengen van het merk op het voorhoofd als bewijs hiervan.
Je hebt de neiging ertussen te gaan zitten. Maar je bent er niet wit op gekleed.
Na
de lunch op de terugweg gaat het er levendig aan toe op een begraafplaats buiten één van de dorpen. De graven zijn nog vers. De doden zijn tijdelijk geborgen in afwachting van hun crematie. Individuele crematie is alleen nog te betalen door rijke nabestaanden. Gezamenlijk crematie is financieel nog op te brengen. Bij de massale crematie dragen familieleden de opgegraven stoffelijke resten in witte doeken devoot na de plaats van de verbranding.Met Galungan krijgen de op hun crematie wachtenden extra zorg van de nabestaanden. De graven worden bedekt met sarongs en andere kledingsstukken. Ook dit gaat ontspannen en met ernst en vrolijkheid tewerk. De zielen zijn er immers nog en vragen deze zorg. Na de crematie als de as van het lichaam op zee wordt verspreid, zijn ze vrij.
In de Jakarta Post wordt in het verhaal op de eerste pagina, dat de redactie belangrijker vindt dan de verkiezingsstrijd onder de Amerikaanse Republikeinen, of de ernstiige onlusten in Syrië, de hindoe hogepriester Ida Pendanda Gede Telega van Sandur geciteerd.Galungan betekent, aldus de hogepriester, een goed moment tot jezelf in te keren en een herinnering aan het doen van goede dingen in het dagelijks leven.
Uitstraling van het goede.
Zou dat ook een geheim van Bali zijn?
Vraag ik me af.
Bert de Jong.
Terug naar Weerwater: Home