renate

W e e r w a t e r ,

titel van boek,

waarin de wereld vergaat

Om de schrijfster Renate Dorrestein kan ik niet meer heen. Ze heeft een boek geschreven en voor de titel de naam van mijn website overgenomen. "Weerwater".

Geen enkel probleem, hoewel mijn site al jaren bestaat. Maar de gedachten zijn vrij, de meningsuitingen ook en het kiezen van een mooie titel voor een boek eveneens.

Trouwens "Weerwater" is niet zo maar een fictie, die Renate Dorrestein heeft gewrocht. De gemeente Almere heeft haar vier keer drie weken gratis logies aangeboden onder voorwaarde, dat haar boek in de stad handelt. Je doet wat om je groeiende en grote stad in gunstige zin, zoals dat heet, op de kaart te zetten, temeer wanneer je bijvoorbeeld een voetbalclub rijk bent, die altijd onderaan op de lijst van de eerste divisie bungelt en eindelijk de middelmoot heeft bereikt. Dat zet geen zoden aan de dijk. Renate kreeg nog ter aanmoediging een tocht door de gemeente aangeboden en was zo opgetogen over wat ze zag, dat ze geen 'nee' zei.

Er was een veel ernstiger reden, dat ze aan de Almeerse klus begon. De verschijning van haar boek is direct aangekondigd in interviews, waarin ik lees dat Renate Dorrestein niet meer in staat was te schrijven. Haar zusje had zelfmoord gepleegd en ze kon geen letter meer in haar computer krijgen: de schrijversblokkade. Een aandoening, die moeilijk te genezen valt.

De gemeente Almere bracht uitkomst. Ze voelde zich al herstellend toen ze het tochtje van de gemeente maakte. Renate werd in het hart van het nieuwe centrum aan het Weerwater getroffen door twee trappen. De ene voerde naar beneden; de ander zo maar naar boven, naar het nergens.

Dat was het voor haar. Ik ken die trap van beton, die daar zinloos is aangebracht. Goed, een geschikte hang- of zitplaats en soms een tribune als er voor op het plein iets te doen is.

Voor Dorrestein was het ding het einde. In het dagblad Trouw vertelt ze, dat de trap rechtstreeks de hemel voerde. (Het is maar hoe je het wil bekijken.) Maria zou er kunnen verschijnen. De wereld kan er vergaan.

Toen de in 1954 geboren Dorrestein dit alles tot zich liet doordringen, wist ze dat ze het boek overAlmere in handen had. De logeerpartijen in Almere konden beginnen.

Het resultaat is verschenen. Of Maria ook verschenen is, weet ik niet. Hier op het eiland Bali heb ik het boek niet bij de hand. Toen ik zestien jaar geleden al in Almere woonde en uit het raam over het Weerwater blikte, heb ik ooit schrijvend mijn lang geleden overleden moeder laten verschijnen, die ik Maria noemde. Dorresteins enthousiasme bij de betonnen trap kan ik enigszins meevoelen. Verder verklapt ze in het interview nog, dat ze in Almere inderdaad de zaak laat vergaan en tweehonderdduizend mensen in de stad om zeep helpt. Fictie is tenslotte fictie.

Het gaat mij te ver. Dat vindt Janet Luis ook. Zij schrijft in NRCHandelsblad dat het boek vlees noch vis is. God schiep de wereld in zeven dagen, maar Renate maakt er in een dag een eind aan. Het gaat over belevenissen van padvinderachtige types. Maar ook over de aardige bewoners, over het Weerwater, de vaarten en de sloten, de mooie gebouwen. Over het licht in Almere, de luchten en het groen. Het is met sympathie en liefde beschreven. Aldus Janet Luis.

Voor de recensent staat Almere voor goed op de kaart.

Nou dan. De pr-afdeling van de stad heeft raak geschoten met Weerwater.

Bert de Jong.

Terug naar Weerwater -----Home