jack

Verhalen stoppen niet...

Verhalen gaan dikwijls door. Hebben geen eind. Zo ook wat ik schreef over Jaap Zijlstra, de overleden dichter en dominee. Zie >>> JaapZijlstra.

Ik stelde Jacqueline op de hoogte van het overlijden van Jaap. Zij is de vriendin, die zijn gedicht "Lichtmatroos" voorlas aan het slot van haar afscheid van Maarten, haar overleden man, staande naast zijn doodkist.

Jacq doet wel aan Facebook, maar behoorde niet tot de toegewijde digitale gemeente, die Jaap Zijlstra nog in zijn laatste om zich wist te verenigen.

Verhalen hebben zelden een eind, schreef ik al. Het slot van "Lichtmatroos" luidt "...ik zing, ik zing....". In het programma van de afscheidsbijeenkomst voor Maartens crematie stond, dat zij na het zeggen van het gedicht ook zou zingen.

Dat ging niet. Veel tranen; haar stem verstikte.

Later, op een zondagmiddag in de tuin, waaraan Maarten zoveel zorg had besteed, probeerde Jaqueline het weer. Ze stond op een verhoging. Ze wilde een vrolijk lied zingen voor hem, vertelde ze me. Maar net zoals voor de crematie lukte het niet zonder tranen.

Het goede ogenblik kwam toch. Het was op de dag dat Maarten geboren was, zijn verjaardag, in het midden van het drukke Centraal Station van Amsterdam. Daar in de hal staat een vleugel, waarop in den regel goed wordt gemusiceerd

Toen Jacqueline passeerde, speelde een jongen: „We ’ll meet again, don't know, where, don't know when?.

Naast hem staande heeft zij het lied meegezongen.

Op het drukste punt van het Centraal. „We ’ll meet again.

Dat gebeurde . Hoe kan het?

Dit zong zij :

„Ik zing, ik zing”. Dat is het slot van de „Lichtmatroos”. Zij deed het.

Ik was er geen getuige van.

Ook dit verhaal gaat verder.

Of het geroezemoes van de haastige reizigers verminderde, ik weet het niet?

Toch zou het me niet verbazen,

dat er op dat ogenblik

langs de sporen op Centraal

geen enkele trein was vertrokken of

met piepende remmen tot stilstand gekomen.

.

Bert de Jong